04/07/2020
Αγαπητοί μου φίλοι,
Πιστεύω ότι η αναδρομή στο παρελθόν που θέλω να κάνω σήμερα δε θα διακοπεί από την καιροφυλακτούσα επικαιρότητα και τον COVID-19, θα επαναλάβω και πάλι, όπως έγραψα και στην προηγούμενη αφήγηση μου, για να καταλάβουν οι νεότερες γενεές από τη δική μου από τι τρομερές δυσκολίες περάσαμε για να φτάσουμε στη σημερινή «τρέλα» της επικοινωνίας. Είχαμε μείνει στα πρώτα 300 αυτόματα τηλέφωνα που μπήκαν στη ζωή μας και θυμάμαι είχαμε τρελαθεί από τον ενθουσιασμό μας για την πρόοδο αυτή της τεχνολογίας. Παρόλα τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν κατά την έναρξη της επικοινωνίας επιτέλους όλοι κατάλαβαν πόσο προωθητικό ήταν για τις δουλειές και σπεύσανε να κάνουν αιτήσεις για να βάλουν τηλέφωνα.
Σιγά-σιγά, τα νέα τηλέφωνα ήταν πλέον εκατοντάδες. Αυτό είχε και τη δυσμενή του πλευρά, καθώς μέχρι τα 300 που ήταν στην αρχή, ο χρόνος ομιλίας ήταν δωρεάν και απεριόριστος, ενώ μετά μπήκαν τα περιβόητα τρίλεπτα, εξάλεπτα και εννιάλεπτα, και τέλος το «τρακαντόρ», οπού από την αρχή της κλήσεως ξεκινούσε η χρέωση. Αυτό ομαλοποίησε την κατάσταση και σταμάτησαν οι φάρσες και οι άσκοπες κλήσεις. Με το πολύ, άρχισε και η αυτόματη σύνδεση μεταξύ των πόλεων, με τη χρήση κωδικού για κάθε περιοχή που θέλαμε να πάρουμε. Θυμάμαι, για να καλέσουμε στην Αθήνα, βάζαμε το 021 μπροστά, το οποίο νομίζω ισχύει μέχρι και σήμερα. Αυτό θεωρήθηκε φοβερή πρόοδος (και όντως ήταν).
Θυμάμαι δε ότι, όπως μάθαμε από τον ΟΤΕ τότε, μέχρι δέκα χιλιόμετρα, απόσταση που οριζόταν από μια επί χάρτου νοητή ευθεία από την έδρα της πρωτευούσης του νομού, δεν υπήρχε χρέωση. Όλοι νομίζαμε, και δικαίως, ότι ΑΡΓΟΣ και ΝΑΥΠΛΙΟ θα ήταν μια πόλη. Αλλά παραδόξως δεν ενοποιήθηκαν και για να καλέσει κάποιος από τη μια πόλη στην άλλη έπρεπε να χρησιμοποιήσει διαφορετικό κωδικό και ανάλογη χρέωση. Στη δίκαιη αυτή απορία μας και στα διαβήματα από ενδιαφερομένους, δόθηκε η απάντηση ότι η απόσταση είναι πέραν των δέκα χιλιομέτρων (κάτι λίγο) ΟΔΙΚΩΣ. Σε παρατήρηση ότι η ΚΟΡΙΝΘΟΣ με το ΛΟΥΤΡΑΚΙ είναι ένας τηλεφωνικός κόμβος και για τις δύο πόλεις, παρόλο που οδικώς είναι σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση η μία από την άλλη, η απάντηση ήταν ότι οι αποστάσεις μετριούνται επί χάρτου, σε νοητή ευθεία και σε στη δικαιολογημένη αγανάκτηση των ενδιαφερομένων, γιατί αυτό δεν ισχύει μεταξύ Ναυπλίου και Άργους, απάντηση καμία. Όλοι πλέον, έμειναν με το ερώτημα αυτό και δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Αργότερα κατάλαβαν γιατί έγινε αυτή η μεταχείριση. Ο λόγος ήταν ότι οι 3 Βουλευτές της Κορινθίας ήταν όλοι Υπουργοί. Στο Ναύπλιο, κανείς (Υπουργός).
Η ζήτηση άρχισε πλέον να γίνεται πολύ μεγάλη, αλλά με τον υπάρχοντα τότε εξοπλισμό του ΟΤΕ (αναλογική τεχνολογία), άρχισαν και τα προβλήματα να γίνονται αργότερα τεράστια. Αστοχίες στην επιλογή συνακρόασης, αλλοίωση της φωνής, με μια λέξη, προβλήματα. Εμείς εδώ στο Ναύπλιο, δεν είχαμε πολλά από αυτά. Αλλά όταν τη δεκαετία του ’80 εγκαταστάθηκα (λόγω επαγγελματικής ανάγκης) στην Αθήνα, η κατάσταση ήταν αφόρητη. Σε ένα προάστιο που διέμενα, η μεταφορά τηλεφώνου από άλλη περιοχή των Αθηνών σε αυτήν, διαρκούσε μέχρι και 8 χρόνια. Γεμάτες ήταν οι εφημερίδες από ανθρώπους που ζητούσαν να αγοράσουν νούμερα, όπως και οι πωλούντες το είχαν κάνει χρηματιστήριο το τηλέφωνο. Για να καλέσεις νούμερο μέσα στην ίδια την περιοχή έπρεπε να προσπαθήσεις τουλάχιστον επί είκοσι λεπτά μέχρι να συνδεθείς.
Εκείνη την εποχή άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας δυνατά η ΜΗΧΑΝΟΡΓΑΝΩΣΗ, η οποία ήταν για να επικοινωνεί το ένα σημείο με το άλλο, και η οποία ήθελε ιδανικές γραμμές για να λειτουργήσει. Καταλαβαίνετε τι χάος γινόταν με τις γραμμές. Μετά από καιρό, μέσα σε αυτό το ζόφο που ζούσαμε, άρχισε να γίνεται αντικατάσταση των αναλογικών τηλεφώνων με ψηφιακά και έτσι σιγά-σιγά μπορούσαμε να απολαύσουμε τα καλά της τεχνολογίας.
Ένα πρωινό διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι ο ΟΤΕ πουλάει ένα σύστημα (πρόδρομο της κινητής τηλεφωνίας), ένα μικρό μεταλλικό κουτί, το οποίο ήταν συνδεδεμένο με έναν ειδικό αριθμό του ΟΤΕ, και όταν ο ενδιαφερόμενος καλούσε τον αριθμό αυτό, ο οποίος ήταν ατομικός για τον καθένα, αυτό άρχιζε να βγάζει έναν διακεκομμένο οξύ ήχο και ταυτόχρονα αναβόσβηνε ένα φωτάκι στο πάνω μέρος του. Αν δε το έκλεινες, συνέχιζε να χτυπάει. Σημείο ότι ήταν ανάγκη να επικοινωνήσεις με τη βάση σου. Η ζήτηση για αυτή τη συσκευή έγινε τεράστια. Στο εξωτερικό, στο πλάι αυτής της συσκευής εμφανιζόταν και ο αριθμός που καλούσε. Με τη διάδοση αυτής της συσκευής, είχαν γίνει και πολλές φάρσες. Θα σας διηγηθώ μια συγκεκριμένη περίπτωση για να φαιδρύνω λίγο την κατάσταση. Τότε ήταν της μόδας (αλλά και εξ ανάγκης) να έχει κανείς μικρές αντρικές τσάντες σε μορφή φακέλου, οπού είχαμε μέσα διάφορα χαρτιά όπως δίπλωμα, βιβλιάρια τραπέζης κ.α. Μέσα σε αυτό το τσαντάκι είχα και αυτό το βομβητή. Μια φορά που μπήκα σε ένα ταξί, είχα καθίσει στη μπροστινή θέση και είχα την τσάντα στα γόνατα μου, και όπως πηγαίναμε, άρχισε ο βομβητής να εκπέμπει το ηχητικό σήμα του. Ο οδηγός έκπληκτος άρχισε να κοιτάει πότε το τσαντάκι πότε εμένα. Εγώ, καταλαβαίνοντας ότι είναι ψώνιο ο οδηγός, ανοίγω το τσαντάκι και κλείνω το βομβητή και με σοβαρό ύφος του λέω: ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ (τότε υπήρχαν πολλά περίπτερα που είχαν απ’ έξω ένα τηλέφωνο συνδεδεμένο με μετρητή και μπορούσες να κάνεις όσα τηλέφωνα ήθελες). Εκείνος όμως εξακολουθούσε να με κοιτάει με την άκρη του ματιού του περίεργα. Σταματήσαμε σε ένα περίπτερο, πήρα τηλέφωνο στον αριθμό που με καλούσε με σοβαροφανές ύφος και μόλις τελείωσα την ομιλία μπήκα πάλι στο ταξί και ξεκινήσαμε. Δεν περνάει λίγη ώρα, και με ξανά καλούν. Όταν ξεκίνησε πάλι ο διαπεραστικός ήχος του βομβητή, εξερράγη ο οδηγός και μου λέει: ΜΑ ΤΙ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ, ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ; Εγώ με ένα σοβαρό ύφος του λέω: ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΟΠΟΥ ΒΡΕΙΣ ΠΑΛΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.
Αυτά για σήμερα και στην επόμενη αφήγηση, Θεού θέλοντος και Κορωνοϊού επιτρέποντος, θα σας μιλήσω για το ξεκίνημα της κινητής τηλεφωνίας.
Με πολλή αγάπη,
ΛΟΥΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ
