Καλησπέρα σας
Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με την τρέχουσα επικαιρότητα, γιατί λόγω «ειδικών συνθηκών (εκλογές) ότι και να πω θα κάνει ΤΖΙΖΖΖΖ!!!!!
Σήμερα θα κάνω μια βουτιά στο παρελθόν, συγκεκριμένα θα πάω 78 χρόνια πριν.
Το καλοκαίρι του 1941, ήταν η αρχή των δεινών που πέρασε ο Ελληνικός λαός υπό την «μπότα» της ναζιστικής μηχανής. Ενώ ο πόλεμος ξεκίνησε καλά, με βάση τα γεγονότα που γινόταν στην Αλβανία και τις νίκες του ελληνικού στρατού, ήρθε η αποφράδα ημέρα 6 Απριλίου που εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Ελλάδι μας….. και άρχισε η απέραντη νύχτα της κατοχής, με όλα τα φοβερά επακόλουθά της.
Για το Ναύπλιο η «νύχτα» ξεκίνησε στις 27 Απριλίου 1941, όπου τα νικηφόρα στρατεύματα της WEHRMACHT (ΒΕΡΜΑΧΤ) κατέλαβαν το Ναυπλιάκι μας, την δε προηγούμενη είχαν καταλάβει το Άργος. Έκπληκτοι βλέπαμε τους γερμανούς αλεξιπτωτιστές, με τις μηχανές με τα αμαξίδια δίπλα οι οποίες ήταν εξοπλισμένες με ένα πολυβόλο, να διασχίζουν την πόλη και φτάνουν μέχρι την παραλία. Λόγω κακής ενημέρωσης ο αεροπορικός στόλος συνέχισε να βομβαρδίζει το λιμάνι, συγκεκριμένα βομβάρδιζε το ήδη καμένο υπερωκεάνιο το οποίο λόγω κακού χειρισμού του καπετάνιου προσάραξε εκεί και έτσι δεν μπόρεσαν να φύγουν οι περίπου 10.000 με 12.000 εγγλέζοι. Οι γερμανοί αστραπιαία εισέβαλαν στο ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ και αφού πήραν όλα τα σεντόνια σχημάτισαν στο ΠΙ έναν τεράστιο αγκυλωτό σταυρό, ορατό από αέρος και τότε επιτέλους σταμάτησαν τον βομβαρδισμό.
Δεν θα επεκταθώ σε άλλες λεπτομέρειες μιας και είναι γνωστά αυτά. Θα αναφερθώ στο ρόλο που έπαιξε το αεροδρόμιο του Άργους στην μάχη της Κρήτης. Τότε τα έκπληκτα μάτια μας είδαν την τρομερή και ασύλληπτη για εμάς οργάνωση των Γερμανών με μηχανοκίνητα, εμείς που είχαμε δει μόνο γαϊδουράκια, βλέπαμε τον οργασμό εφοδιασμού του αεροδρομίου από το λιμάνι του Ναυπλίου, μέρα νύχτα, με άπλετο φωτισμό, -αδιαφορώντας για την συσκότιση που υποτίθεται είχε υποβληθεί- φόρτωναν βόμβες, όπλα κ.α. πρωί απόγευμα. Από το αεροδρόμιο λοιπόν έφευγαν σμήνη αεροπλάνων, φορτωμένα με αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι κατέληγαν στην Κρήτη. Στο Ναύπλιο είχαν επιτάξει τα σχολεία και τις στρατιωτικές μονάδες του Πολυγώνου –όπως το λέγαμε τότε- και έμεναν εδώ τα πλέον επίλεκτα τμήματα της τρομερής αυτής πολεμικής μηχανής.
Θυμάμαι δε χαρακτηριστικά, (στο παιδικό μυαλό των 12 ετών) την πλατεία Συντάγματος, η οποία κατά την διάρκεια του πολέμου της Αλβανίας, είχε σκαφτεί σε σχήμα ζικ ζακ και χρησίμευε σαν πρόχειρα καταφύγια. Οι Γερμανοί λοιπόν επιστράτευσαν κόσμο και έκλεισαν αυτά τα ορύγματα και εκεί έκαναν συγκεντρώσεις και γύμναζαν γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Ήταν όλος ο ανθός του γερμανικού στρατού. Στήνονταν όλοι εκεί σε μια σειρά αλφάδι, όλοι σε μια ηλικία και ένα ύψος με τα χαρακτηριστικά τους κράνη τα οποία δεν είχαν γείσο. Αυτοί λοιπόν μετά την επιθεώρηση πρωί πρωί μεταφέρονταν στο αεροδρόμιο στο Άργος με προορισμό την Κρήτη. Αυτό που γράφω το διαπίστωσα κατά τραγικό τρόπο, όταν προ 30 ετών πήγα τουριστικό ταξίδι με τη σύζυγο μου στο Μάλαμε που είχε γίνει η μεγάλη σφαγή. Εκεί σε ένα γερμανικό νεκροταφείο είδα πολλούς τάφους γερμανών και υπέθεσα ότι μπορεί να ήταν τα παιδιά από τις συγκεντρώσεις στην πλατεία –παιδιά από 21 έως το πολύ 25 χρόνων- και είπα μέσα μου μπορεί αυτούς να τους είχαν δει τα μάτια μου στην παράταξη τους στο Ναύπλιο πριν 48 χρόνια.
Οι μεγαλύτεροι από εμένα εκείνη την περίοδο, άρχισαν να επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο «σπόρ» το οποίο ήταν να μετράνε τα αεροπλάνα τα οποία περνούσαν πάνω από το Μπούρτζι με προορισμό την Κρήτη. Μετά από ορισμένη χρονική διάρκεια περίμεναν να τα ξαναμετρήσουν με την επιστροφή τους, για να συμπεράνουν αν κατατρίφθηκε κάποιο. Αλλά δυστυχώς όσα έφευγαν τόσα γύριζαν!!!!
Όπως είπα πιο πάνω το Ναύπλιο ήταν ο τόπος που διανυκτέρευαν κυρίως οι αξιωματικοί της αεροπορίας, μάλλον λόγω των ξενοδοχείων και ορισμένων σπιτιών που είχαν επιτάξει στην παραλία. Θυμάμαι έξω από την Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ στο πεζοδρόμιο μπροστά από το ξενοδοχείο είχαν απλώσει τραπέζια και εκεί έβγαιναν οι αξιωματικοί και έπιναν τα ποτά τους. Είχαν φτιάξει και έναν ξύλινο φράχτη, ώστε οι ναυπλιώτες να μην μπορούν να πλησιάσουν το ξενοδοχείο για λόγους ασφαλείας.
Ένα καλοκαιρινό σούρουπο, συνέβη κάτι που στα παιδικά μου μάτια έκανε τεράστια εντύπωση. Ένας ψηλός μάλλον ανώτερος αξιωματικός στα ολόασπρα ντυμένος, είχε απλωθεί σε δυο καρέκλες και είχε δίπλα του μια σαμπανιέρα. Ο τρόπος με τον οποίο τον σέρβιραν οι γερμανοί ορτινάτζες του, έδειχνε όλο τον τρόμο και το δέος που του είχαν. Όταν πλέον σκοτείνιασε –η απαγόρευση αργούσε ακόμη και ο κόσμος ήταν ακόμη στις παραλίες- ενώ βλέπαμε ακόμη αυτό το θέαμα, ακούμε από το βάθος έναν θόρυβο από αυτοκίνητο που ερχόταν «φουλ». Αυτό έρχεται λοιπόν και σταματά ακριβώς στην γωνία του ΠΙ απέναντι από το ξενοδοχείο. Ήταν ένα ημιφροτηγό με έναν τεράστιο προβολέα. Σε κλάσμα δευτερολέπτων πετάγονται έξω οι γερμανοί και γυρίζουν τον προβολέα προς το Βρετάνια με αστραπιαίες κινήσεις, τον ανάβουν με αποτέλεσμα να «ξημερώσει» μες στην νύχτα. Μαζεύτηκε κόσμος εκεί και ο καθένας ψιθυριστά έλεγε το μακρύ του και το κοντό του για αυτό το απροσδόκητο θέαμα. Οπότε κάποια στιγμή σηκώνετε αυτός ο αξιωματικός που ήταν καθισμένος, ένα ντερέκι δύο μέτρα, και πάει προς τον προβολέα. Οι χειριστές είχαν μείνει «κόκαλο» κάτι τους είπε και αυτοί αμίλητοι γυρίζουν την δέσμη του προβολέα προς την σελήνη, κάτι άρχισε να λογοπαίζει μαζί τους και να τους δείχνει το φεγγάρι και τρικλίζοντας ολίγο τι από τις σαμπάνιες γύρισε και έφυγε, ο προβολέας εκεί ώσπου να πάει στο δωμάτιό του. Μετά οι γερμανοί έκλεισαν τον προβολέα και πάλι….. σκοτάδια. Εμείς είχαμε μείνει κάγκελο με την περιέργεια ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Αναρωτιόμαστε ποιός ήταν αυτός; Μετά από μια δυο μέρες λύθηκε το μυστήριο…… από τον πατέρα ΧΕΙΛΕΛΗ ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου (πατέρα του Καίσαρα) ο οποίος είπε στους μεγάλους ότι αυτός ήταν ο περιβόητος εγγονός του von Richthofen, του ήρωα του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου που λατρεύεται σαν θεός από τους Γερμανούς. {το πώς συγκράτησα το όνομά του; Εεε είναι ζήτημα παιδικής ηλικίας που ότι ακούει κανένας αποτυπώνεται στο μυαλό του}. Πληροφορίες τις οποίες συνέλεξα αργότερα μας δίνουν την εικόνα ότι ο εγγονός καμία σχέση δεν είχε με τον παππού του, απλά το γερμανικό επιτελείο τον είχε τοποθετήσει εκεί για λόγους γοήτρου.
Έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου ένα μεσημέρι, είδαμε το εξής θέαμα, όπως επέστρεφαν τα αεροπλάνα από την Κρήτη και έφταναν πάνω από το Μπούρτζι άρχιζαν να σχηματίζουν έναν κύκλο πάνω του, μόλις έφτανε το πρώτο σε ένα συγκεκριμένο ύψος έκανε μια κάθετη πτήση με στόχο το Μπούρτζι και λίγο πριν αγγίξει το κάστρο σηκωνόταν και έφευγε προς το Άργος, τότε ακολουθούσε το άλλο πίσω το άλλο και ούτω καθεξής. Εεεεε όταν είδαμε αυτό είπαν οι μεγάλοι «πάει η Κρήτη» και δυστυχώς αυτή ήταν η πραγματικότητα!!!! (το πρώτο που είχαν κάνει οι γερμανοί ήταν να κατασχέσουν τα ραδιόφωνα, οπότε δεν είχαμε ενημέρωση από αλλού και με αυτό τον τρόπο μάθαμε τα θλιβερά μαντάτα).
Μετά την πτώση της Κρήτης οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν, εν σπουδή, για να ενισχύσουν την τρομερή μάχη που θα ακολούθησε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε τους αντικατέστησαν οι κοκορόφτεροι Ιταλοί της τρίτης μεραρχίας αλπινιστών «ΤΖΟΥΛΙΑ», οι οποίοι είχαν ως σήμα κατατεθέν το μεγάλο φτερό στο πηλίκιο.
Αυτό το θέμα όμως με τις επιπτώσεις της ιταλογερμανικής κατοχής, είναι τεράστιο και νομίζω ότι πρέπει να γραφεί, σύμφωνα με τις εμπειρίες που έχει ο καθένας που είχε την ατυχία να ζήσει την περίοδο εκείνη αλλά και σύμφωνα με την εξέλιξη των γεγονότων έως σήμερα.
Θα τα πούμε λοιπόν εν καιρώ
Τελειώνοντας απόψε σας καληνυχτίζω
Με αγάπη
Λούης Λάμπρου