Ήταν ιερέας. Αρχιμανδρίτης μάλιστα. Είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει επίσκοπος. Ήταν νέος. Είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Ήρθε στ΄ Ανάπλι. Τέτοια εποχή το 1821. Μετά το πάρσιμο της Τριπολιτσάς, τον Σεπτέμβρη του 1821, ο κύριος όγκος των Ελληνικών δυνάμεων , όλοι οι καπεταναίοι και οι πολιτικοί μαζεύτηκαν στην Αργολίδα με στόχο να καταλάβουν τα φρούρια του Ναυπλίου. Αποφάσισαν την μεγάλη συνδυασμένη επίθεση που θα γινόταν στις 4 Δεκεμβρίου. Ο Κολοκοτρώνης θα έκανε μια ψεύτικη επίθεση από την Αγία Παρασκευή στο Παλαμήδι, τα πλοία θα πλησίαζαν το Μπούρτζι και τα Πέντε Αδέρφια και ο Νικηταράς θα έκανε αιφνιδιαστικό ρεσάλτο στη Πύλη της Ξηράς… Όλα πήγαν στραβά… Ο αέρας δεν βόηθησε τα καράβια να πλησιάσουν, ένα παλικάρι γλύστρησε στην τάφρο της Πύλης της Ξηράς, εκπυρσοκρότησε η μπιστόλα του και ο αιφνιδιασμός πήγε περίπατο και μόνο ο Κολοκοτρώνης έκανε ψευτοεπιθέσεις στο Παλαμήδι για να μην κάνουν έξοδο οι Τούρκοι.
Εκεί στις μάχες μπροστά από την Πύλη της Ξηράς, ο Αρχιμανδρίτης τραυματίστηκε. Τον μετέφεραν και τον περιέθαλψαν.
Το επόμενο καλοκαίρι – Ιούλιος του 1822- ήρθε ο Δράμαλης στην Αργολίδα. Σύμφωνα με το σχέδιο του Κολοκοτρώνη έπρεπε να τον καθυστερήσουν καταλαμβάνοντας την Λάρισα του Άργους. Αποστολή αυτοκτονίας. Την ανέλαβε ο πλέον ριψοκίνδυνος και πιο φιλάσθενος από όλους ο Δημήτριος Υψηλάντης. Η εικόνα του φον Ές που επισυνάπτω αποθανατίζει το γεγονός. Μαζί με τους άλλους τρελούς και ο Αρχιμανδρίτης, ζωσμένος άρματα στις επάλξεις του μεσαιωνικού φρουρίου της ακροπόλεως του Άργους. Τραυματίζεται πάλι. Πρόχειρα δέθηκαν τα τραύματα και πήρε μέρος στην νυχτερινή έξοδο εγκατάλειψης του φρουρίου. Μόλις έγινε καλά έρχεται και πάλι στο Ναύπλιο. Είναι Νοέμβριος του 1822. Ο Σταϊκόπουλος αποφασίζει τη νυχτερινή έφοδο. Ο καλόγερος με τον βιολιτζή φέρνουν την σκάλα στην Γιουρούς τάπια. Ένα ξυπόλητο ναυτόπουλο από τις Κυδωνιές ανεβαίνει με το μαχαίρι στο στόμα και αφοπλίζει τους Τουρκαλβανούς φρουρούς. Τα παλικάρια ανεβαίνουν ένα – ένα και πιάνουν θέσεις. Μαζί και ο δικός μας ο Αρχιμανδρίτης. Ο Σταϊκόπουλος δίνει το σύνθημα να προχωρήσουν στην Καρά- Τάπια, για να έχουν τα νώτα τους καλυμένα όταν θα επιτεθούν στο διοικητήριο , την Τζιδάρ Τάπια. Η βροχή έχει κάνει τα βράχια να γλυστρούν. Ανεβαίνοντας στην Καρά Τάπια ο Αρχιμανδρίτης πέφτει και γκρεμοτσακίζεται. Το πόδι του σπάει. Μένει εκεί δεν είδε να παραδίδεται η Μπαζιριάν Τάπια και να ολοκληρώνεται η κατάληψη του φρουρίου. Άκουσε όμως τη χαρμόσυνη ομοβροντία των κανονιών που πληροφόρησε όλο τον κόσμο πως το Παλαμήδι είναι πια Ελληνικό.
Δυο μήνες μετά πάμφτωχος, δεν μπορεί ακόμα να γιάνει από τον τρυματισμό. Στέλνει μια επιστολή στην Κυβέρνηση. Αυτή την ανακάλυψε ο Κώστας Α. Κυριακόπουλος και την δημοσίευσε το 1971… σε ένα από τα πολλά βιβλιαράκια που είχαν εκδοθεί τότε με την ευκαιρία της 150ετηρίδας από την Ελληνική Επανάσταση. Το βιβλιαράκι αυτό το ανακάλυψα ξεχασμένο στη Βιβλιοθήκη του σχολείου μου. Αναζήτησα πληροφορίες για τον ήρωα αυτόν Αρχιμανδρίτη, υπογραφόταν Διονύσιος Βυζάντιος (προφανώς το επώνυμο δηλώνει τόπο καταγωγής). Ούτε στις παλιές Ελληνικές εγκυκλοπαίδειες βρήκα, ούτε στο διαδίκτυο.
Ο Κώστας Α. Κυριακόπουλος γράφει πως δίπλα στο κείμενο της επιστολής, που είχε διασωθεί στα αρχεία, υπήρχε σημείωση ότι δόθηκαν σε κάποιον Πάγκαλο 56 γρόσια για τα νοσήλια του. Δεν ξέρουμε αν τα πήρε και τι απέγινε. Σημαντικό στοιχείο είναι η διαμαρτυρία του ότι όλοι πήραν από την λεία του Ναυπλίου εκτός από αυτόν, μια σκοτεινή ιστορία που συνήθως την παρασιωπούμε όταν κάνουμε τις δοξολογίες για την Απελευθέρωση.