Μεσημεράκι στην Πρόνοια του Ναυπλίου και ο Γιάννης Κόκκορης είχε στρωθεί μπροστά στο πιάτο με το φαΐ, που του είχε ετοιμάσει η μάνα του.

Κάποια στιγμή του ήρθε η όρεξη για τσιγάρο, έκανε έτσι στις τσέπες του αλλά δεν βρήκε τίποτα.

Παράτησε, λοιπόν, το φαγητό στη μέση και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. Η μάνα του παραξενεμένη τον ρώτησε:

-Γιέ μου πού πας;

-Μάνα θα πάω για τσιγάρα!

Βγαίνοντας έξω, τον χτύπησε το φρέσκο τ' αεράκι, το μυαλό του άρχισε να δουλεύει ανάποδα και αφού ψώνισε τσιγάρα πήρε το δρόμο για τα ΚΤΕΛ. Εκεί έβγαλε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Αθήνα...

Πέντε χρόνια κράτησε αυτή η έξοδος του Γιάννη για τσιγάρα!

Κάποια στιγμή το αποφάσισε και αφού σαν άλλος Οδυσσέας "πολλών ανθρώπων είδε τόπους κι έμαθε γνώμες", επέστρεψε.

Συγκίνηση, αγκαλιές και φιλιά στο σπίτι. Η μάνα, όλο λαχτάρα που αντίκρισε γερό το παιδί της, του έστρωσε να του βάλει να φάει.

Καθώς έτρωγε, του ήρθε επιθυμία για τσιγάρο. Έψαξε τις τσέπες του, τίποτα. Έκανε να σηκωθεί...
Η μάνα αλαφιασμένη, μιας και την είχε ξαναδει τη σκηνή, ρώτησε:

-Δεν έχεις τσιγάρα;

-Ναι μάνα, να πεταχτώ να πάρω μια στιγμή.

Και η μάνα:

-Όχι παιδάκι μου. Κάτσε εσύ να φας και πάω εγώ να σου πάρω!

Σημ.: 21 χρόνια μετά τον πρόωρο χαμό του Γιάννη, μήπως θα έπρεπε, επιτέλους, να μαζέψουμε, οι φίλοι του, τις ιστορίες του; Κάλλιο αργά παρά ποτέ!