Ο πρόωρα χαμένος, αγαπημένος φίλος μου Γιώργος Χρόνης, εμβληματική μορφή του Ναυπλίου, φιλόσοφο θα τον έλεγα, απόλυτα δοτικός για τους άλλους και ποτέ για τον εαυτό του, είχε εξαιρετικό πνεύμα, που εκδηλωνόταν με ένα χιούμορ καταλυτικό και πρωτότυπο.
Ο πατέρας του ο Νικόλας, ιδιοκτήτης της ομώνυμης ταβέρνας, που βρισκόταν εκεί που στεγάζεται σήμερα το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης (Σιδηράς Μεραρχίας), ήταν γερό ποτήρι. Με αφορμή, λοιπόν, αυτή του την αδυναμία, έρχεται μια μέρα, κάπου το 1987, ο Γιώργος και με ενημερώνει:
-Πήγε ο μάστορας - έτσι τον αποκαλούσε - στον μικροβιολόγο για εξετάσεις αίματος...
-Και, τον ρωτάω ανήσυχος.
-Ο γιατρός διαπίστωσε... 17 γράδα!* Αλλά εκεί που δημιουργήθηκε πρόβλημα ήταν με τον άλλο γιατρό που του βρήκε οστεόφυτα στον αυχένα αλλά μόλις είδε την ακτινογραφία ήθελε να σκίσει το πτυχίο του. "Ξεφτιλίστικα", δήλωσε συντετριμμένος, "δεν έχεις οστεόφυτα"! "Αλλά;" "Ρετσίνια!"
*Γράδα είναι ένα μέτρο της πυκνότητας της αλκοόλης, που μετράται σε θερμοκρασία 10 βαθμών Reaumur. Η κλίμακα εκτείνεται εντελώς αυθαίρετα από 0 βαθμούς Cartier (καθαρό νερό) έως 44 βαθμούς Cartier (καθαρή αλκοόλη).
Μια φορά μπήκαμε στο αμάξι μου να πάμε για ψάρια στην ιχθυόσκαλα της Πάτρας. Πηγαίναμε από τον παλιό δρόμο και κάπου, σε αφύλακτη διάβαση, διασταύρωσα τις γραμμές του τραίνου χωρίς να κοιτάξω. Ψύχραιμα παρατήρησε:
-Ευτυχώς που δεν περνούσε τραίνο. Θα μας αναγνώριζαν από τα... @ρχίδι@, που έχουν πετρώσει από την @γαμί@. "Μουσταΐρας - Χρόνης" θα αποφαινόταν ο ιατροδικαστής!
Πίσω από τη "Μέγάλη Βρετάνια", που διηύθυνε τότε ο Στράτος Τσιτσόπουλος, υπήρχε και ένα σούπερ μάρκετ του Στράτου, από όπου προμηθευόμαστε τρόφιμα για τις ταβέρνες του Χρόνη. Το 1988 είχε, εκτός από την ταβέρνα του Νικόλα άλλες τρεις. Πάω κι εγώ, που διηύθυνα τη μία απ' αυτές, να ψωνίσω και κάπου λογομάχησα με έναν υπάλληλο καυγατζή, που με απείλησε με μαχαίρι. Για να τον αναχαιτίσω του πέταξα ένα κουτί με χαλβά, που βρήκα μπροστά μου! Όταν ανέφερα στο Γιώργο το γεγονός, με ρώτησε:
-Τι χαλβάς ήταν;
-Ο απλός.
-Έπρεπε να του πετάξεις τον άλλο με τα αμύγδαλα, που είναι και πιο βαρύς!...
Προς το τέλος της οδού Σταϊκοπούλου, διατηρούσε πριν από καμια εικοσαριά χρόνια ένα Εργαστήριο Κομπολογιού (φωτο), όπου είχε και το ατελιέ του ο ζωγράφος Δημήτρης Χριστόπουλος. Ένα βράδυ, φιλοσοφούσαμε:
-Άδικη η ζωή, ρε φίλε, για μας τους άντρες.
-Δηλαδή;
-Αν μια γυναίκα βγει στη γωνιά του Καλκούνου και φωνάξει "Θέλω άντρα να με... απαυτώσει", δεν θα προλάβει να το πει δεύτερη φορά. Ενώ, αν βγω εγώ και φωνάξω "Θέλω γυναίκα για να την απαυτώσω", αν δεν με μαζέψουν, μετά από μια βδομάδα θα βρίσκομαι στην ίδια θέση!
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
