Καλησπέρα σας, απόψε θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία περιγραφή του Ναυπλίου μας, όπως αυτή δημοσιεύθηκε στην «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος, αριθμός16, Έτος Ε', εν Αιγίνη 22 Φεβρουαρίου 1830» δηλαδή μία περιγραφή που δημοσιεύθηκε στο επίσημο φύλλο της Κυβερνήσεως. Ζητώ συγνώμη για τα πιθανά λάθη, αλλά θα παραθέσω ακριβώς το κείμενο όπως στο πρωτότυπο. Πηγή τα ψηφιακά αρχεία της Ακαδημίας Αθηνών. «Περί Ναυπλίου τινά. Η πόλις, η οποία έλαβε και τώρα την τιμήν να είναι προσωρινή της Κυβερνήσεως καθέδρα, ήτον, όταν οι Τούρκοι την παρέδωκαν εις τους Έλληνας, καθαυτό σωρός βορβόρου, σκοτεινών ερειπίων και παντοίων δυσωδιών, ήγουν, δια ταύτα και άλλα προς τούτοις αίτια, νοσωδεστάτη, επομένως έγεινε τάφος πολλών αξίων και ωφελίμων , πολιτών, και άχρι καιρού ενομίζετο κακόν αθεράπευτον, όπως εθεωρείτο περίπου και επί Τούρκων. Εφρόντισαν οι Έλληνες κατ' ολίγον να την καθαρίσουν οπωσούν και να την ευπρεπίσουν. Παλαιαί οικίαι κατεδαφίσθησαν και ανοίχθησαν νέαι πλατείαι και ρύμαι κανονικαί, πλην εις πολλά μέρη παρ' ελπίδα ευρίσκεις ακόμη αηδέστατα ερείπια, κόπρια καθημερινά σαρώματα, δια τα οποία είναι τόποι επιτήδειοι τα διάφορα χάσματα και οι λάκκοι.
Νεωστί εκατασκευάσθη και ιχθυοπωλείον χάριν καθαριότητος επί της θαλάσσης. Τα κρέατα έξω της πόλεως σφάζονται, όπου ημπορούσαν και να πωλώνται, έξω ίσως έπρεπε να είναι και τα βαφεία και τα λαχανοπωλεία, και όσαι τοιαύται κακαί αποφοραί συμπνίγουν την στενήν του Ναυπλίου ατμοσφαίραν. Πολλάκις το ψωμί παρατηρείται ως δείγμα του ανθρωπισμού ή της ευνομίας των πόλεων. Του δε Ναυπλίου μας το ψωμί, και αν δεν είναι πολύ κατώτερον από το της Ύδρας ή και της Σύρας εις την θεωρίαν, είναι όμως και το λεγόμενον άσπρον εκείνο με την υπερβολίκήν τιμήν του, και το αχρειότερον το πολυσύνθετον είναι , τολμώ ειπείν, νερόψωμον βαρύ και άψητον, ίσως πολλά ευχάριστον διά τους σιτοπώλας και αρτοποιούς, έστω και διά τους υγιείς αδιάφορον, αλλ΄είς τον στόμαχον των αθλίων αρρώστων, από τους οποίους δεν στερείται ποτέ το Ναύπλιον, κατεβαίνει ως μόλυβδος αχώνευτος. Δεν στερείται ουδέ ιατρούς το Ναύπλιον, εστερήθη όμως τον αξιόλογον Βαλλήν, όστις ήτον πολλών ομού ιατρών και φαρμακοποιών αντάξιος. Ας έμβωμεν ολίγον και εις τα φαρμακοπωλεία βλέπομεν αρκετά ιατρικά, τα οποία πρέπει να είναι εκλεκτά και πολύτιμα, επειδή πάντοτε ακριβοπωλούνται, αλλ ' ομως βλάπτουν πολλάκις αντί να ωφελήσουν τους ασθενείς. Εις ολίγας πόλεις του κόσμου ευρίσκεις, αν δεν λανθάνωμαι , τόσην ποικιλίαν και πανσπερμίαν , ως εδώ, ανθρώπων διαφόρου καταγωγής, ανατροφής, ήθους, ενδύματος και τύχης, συνεργαζομένων με τόσην προς αλλήλους ευαρμοστίαν δικαίως και αταράχως, ή περιφερομένων αργών, ιδού βέβαια το λυκαυγές της ποθητής ευνομίας. Αλλά περί της κοινωνίας του Ναυπλίου άλλοτε λέγομεν πλατύτερον. Εις την ενεργουμένην βελτίωσιν της Ελλάδος, αναγκαιοτάτη διά τον οικισμόν της είναι κατά πρώτον λόγον η υλική αυτής ανόρθωσις, διά τούτο έχαιρεν ένας φιλέλλην, όστις έβλεπε νέας οικοδομάς ιδίας ή δημοσίους. Εδώ καθ΄ εκάστην γίνονται τοιαύτα καταστήματα, μεταξύ των οποίων προς το παρόν διαπρέπουν ο στρατών επί της ακροπόλεως, το λεγόμενον παλάτιον εις την νέαν πλατείαν των Τριών Ναυάρχων, αι οικίαι του Τρικούπη, του Αντωνόπουλου, και είτις άλλη. Εν ταυτώ καταγίνεται ολονέν η αρχιτεκτονική διασταθμίζουσα, ρυμοτομούσα και ανασκευάζουσα κατ' ολίγον παντού, να διορθώση της πόλεως την πρώην ασχήμιαν, η οποία εις μόνους τους βαρβάρους εμπορεί να είναι αγαπητή, και συντείνει πάντοτε, μάλιστα εδώ προς νοσηλίαν του τόπου.» Καλή ανάγνωση.