ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΕΘΝΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ.
Τον συνάντησα στη σελίδα 204 της Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Για την ακρίβεια σε μια σημείωση… Σαν κάτι το περιττό…
Στην πρώτη σημείωση του ΙΓ΄κεφαλαίου.
Δεν είχα ακούσει καμία αναφορά για αυτόν. Σαν να μην υπήρξε…
Στο ΙΓ΄κεφάλαιο της Ιστορίας του ο Σπυρ. Τρικούπης περιγράφει την εκστρατεία του Μουσταφά, ενός Τουρκαλβανού που έμεινε στην ιστορία ως Κεχαγιάπμεης. Αυτός με 3.500 συμπατριώτες του στάλθηκε τον Απρίλη του 1821 να καταστρέψει την Επανάσταση. Πέρασε στο Ρίο και κατευθύνθηκε προς την Κόρινθο. Με τελικό στόχος να χαλάσει το Άργος και να πάει στην Τρίπολη.
Οι Έλληνες εντελώς ανοργάνωτοι και διχασμένοι (εθνική παράδοση!!!). Δυο μεγάλα στρατόπεδα στην Αρκαδία το ένα εντελώς ανεξάρτητο από το άλλο, δρούσαν χωρίς κανέναν συντονισμό. Ο Παπαφλέσσας για να υπάρξει μια τάξη στην Αργολίδα στήνει την Καγκελαρία του Άργους και ορίζει αρχηγό της πολιορκίας στο Ναύπλιο τον Σταϊκόπουλο. Κυριολεκτικά το «στήνει», για να το ελέγχει. Μαθαίνοντας την κάθοδο του Κεχαγιάμπεη, ο Παπαφλέσσας τρέχει στην Κόρινθο. Τυχοδιώκτης μεν, παλικαρίσια, δε, στην πρώτη γραμμή πάντα.
Η Καγκελαρία αποτελούμενη από Αργείτες εμπόρους και τεχνίτες, που δεν είχαν ιδέα από στρατιωτικά, αποφασίζουν να υπερασπίσουν την πόλη τους, στην φυσική της είσοδο. Είχαν τόσο εμπιστοσύνη στον εαυτό τους που οχυρώθηκαν σε ένα αντιπλημμυρικό μανδράκι περίπου στη σημερινή γέφυρα και περίμεναν τους εχθρούς.
Τότε άνοιξε η ιστορία και για έναν Αργείτη που έμεινε ανώνυμος. Στάλθηκε από την Καγκελαρία αγγελιοφόρος προς τον Παπαφλέσσα.
«Ο σταλείς έτυχε να είναι οινοπότης και δεν έπαυσε πίνων ενώ ώδευε προς Κόρινθον, έως ου εμέθυσεν.», έτσι λέει ο Τρικούπης. Κατά λάθος μπήκε στο στρατόπεδο του Κεχαγιάμπεη. Οι περισσότεροι Τουρκαλβανοί φόραγαν φουστανέλες και εάν δεν μίλαγαν δεν τους ξεχώριζες από τους Έλληνες. Μπερδεύτηκε ο άνθρωπος. Τον πήγαν μπροστά στον Κεχαγιάμπεη, όπως ήταν ντίρλα, είδε έναν ψηλό με γένια, νύχτα ήταν, τον πέρασε για τον Παπαφλέσσα και του φίλησε το χέρι (!!!) και αυτός έδωσε διαταγή να τον σουβλίσουν.
Δεν έμεινε καμιά ηρωική ανάμνηση για το πάθημά του, μόνο μια σημείωση… Ας του αφιερώσουμε – μέρα που είναι – τους στίχους του Νίκου Καζαντζάκη για τον Αθανάσιο Διάκο που εκείνες τις ημέρες βρήκε παρόμοιο θάνατο.

Πηδά η φωτιά κι οι σούβλες έτοιμες
κι αυτός ολόρθος στέκει
Πεθαίνει αρνούμενος το θάνατο
και Λευτεριά φωνάζει
Ελευτεριά για σένα χάνομαι
μα θα `ρθουν πίσω μου άλλοι
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου
και θα σε λευτερώσουν
Μην κλαις κυρά κι εγώ θ’ αναστηθώ
και θα σ’ αρπάξω πάλε
Θα σπω τις αλυσίδες της σκλαβιάς
θα καταλύω τα κάστρα
Λίγοι είμαστε κι αλίμονο στη γης
αν ξοφληθεί η γενιά μας
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου
και θα σε λευτερώσουν.
Για την ιστορία ο Κεχαγιάμπεης πέρασε από το Άργος, το κατέστρεψε, πήγε στην Τρίπολη, ηττήθηκε κατά κράτος σε δυο μάχες (Βαλτέτσι, Βέρβαινα) στην τρίτη μάχη (στη Γράνα) μάλλον λούφαρε (είχε γίνει βούκινο ότι τον περιποιόντουσαν οι χανούμισσες του Χουρσίτ, που είχαν αποκλειστεί στην Τρίπολη) και όταν, στις 23 Σεπτέμβρη, έγινε το ρεσάλτο – χωρίς καμία απόφαση από την ηγεσία- και άρχισαν οι Έλληνες να σφάζουν τον πληθυσμό της αρκαδικής πρωτεύουσας (Τούρκους, Εβραίους και Έλληνες προδότες) οι γενναίοι του Κεχαγιάμπεη έκαναν ειρήνη με τον Κολοκοτρώνη και έφυγαν σαν κύριοι (!!!) και τον ίδιον τον άφησαν αιχμάλωτο μαζί με τις Χανούμισσες … έμεινε για λίγο κρατούμενος πρώτα στο Άργος και μετά στην Κόρινθο, έδωσε μετά μπέσα ότι δεν θα ξαναπολεμήσει και τον άφησαν να πάει στον τόπο του…
Κανένας δεν του ζήτησε τον λόγο για τα εγκλήματά του… όσο κι αν έψαξα πουθενά δεν βρήκα τι απόγινε.