Η απόδειξη στην φωτογραφία. Την τράβηξε ο Θάνος ο Κομνηνός. Είναι στην Ακροναυπλία. Περνόντας την στροφή που μας βγάζει στους Αγίους Αναργύρους, υπάρχουν δυο πύλες. Η μια οδηγεί – τώρα – στον γκρεμό, αλλά κάποτε ήταν έξοδος… ίσως με μια ξύλινη κατασκευή πάνω στα βράχια … ίσως και με κάποια σκαλιά στον βράχο (υπάρχουν σε κάποιους παλιούς χάρτες, αλλά δεν σώζονται σήμερα) Η άλλη πύλη είναι … τυφλή.
Ήταν η πύλη που οδηγούσε στο «Φράγκικο κάστρο», δηλαδή στο κάστρο γύρω από τους Αγίους Αναργύρους. Ήταν η κύρια είσοδος στην διάρκεια της Φραγκοκρατίας (1212-1386, δεν ήταν και λίγα τα χρόνια).
Το Ναύπλιο δεν ακολούθησε την τύχη της υπόλοιπης Πελοποννήσου στα χέρια των Φράγκων. Το χάρισαν στο Δουκάτο των Αθηνών. Το 1276 Καταλανοί μισθοφόροι κατέλυσαν το Δουκάτο και το έκαναν δικό τους. Οι «νόμιμοι» Δούκες των Αθηνών περιορίστηκαν στην περιοχή μας. Μετά την ανάκτηση μέρους της Πελοποννήσου από τους Παλαιολόγους – μετά την μάχη της Πελαγωνίας το 1261 – άρχισαν οι Βυζαντινοί να ορέγονται την πόλη μας… Δεν γράφω να την ελευθερώσουν γιατί και του λόγου τους ήταν φεουδάρχες και στο θρήσκευμα Ενωτικοί (Μενουμευρώπηδες της εποχής). Κάποια στιγμή, συμφώνησαν με τον «Δούκα των Αθηνών», δηλαδή τον φρούραρχο του Ναυπλίου και όρισαν τα σύνορα των δύο επικρατειών… Σε επικύρωση της συμφωνίας απεφάσισαν να αγιογραφήσουν την πύλη από την μια μεριά με Αγίους που άρεσαν στους Λατίνους και από την άλλη δικούς μας Αγίους. Έτσι στην δεξιά πλευρά ζωγράφισαν τον Άγιο Χριστόφορο τον Κυνοκέφαλο. Ναι, είναι δικός μας άγιος και προστάτης των ταξιτζήδων (Για να προστατεύει τους οδηγούς, του έφτιαξαν ένα εκκλησάκι στα Δερβενάκια, πάνω στην στροφή, από τον παλιό δρόμο). Σύμφωνα με την παράδοση ήταν ένας πολύ άσχημος άνθρωπος, που μετέφερε τον μικρό Ιησού στους ώμους του, εξ ου και το όνομα Χριστόφορος.
Είναι ο μοναδικός ζωόμορφος Άγιος του εορτολογίου μας.
Μετά το 1386, οι Βενετοί για να αντιμετωπίσουν καλύτερα τους Τούρκους έχτισαν αυτή την πύλη ενισχύοντας το τείχος ώστε να αντέχει τις βολές των Τούρκικων κανονιών. Έτσι αντί για Πύλη σχηματίστηκε ένα μικρό κελί. Όταν πήραν την πόλη μας οι Τούρκοι, το 1540, επειδή δεν τους άρεσαν οι Άγιοι, σοβάντισαν το «δωματιάκι» που είχε σχηματισθεί στην κλεισμένη πια πύλη. Γύρω στο 1950, επειδή έφυγε ένα κομμάτι σοβά, αποκαλύφθηκαν οι αγιογραφίες… πρώτη τις μελέτησε η μεγάλη Αρχαιολόγος Σεμνή Καρούζου και την αναφέρει στο λεύκωμά της για την πόλη μας που είχε εκδοθεί από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εμπορικής (;) Τραπέζης. Αμέσως το δωματιάκι κλείστηκε με ξύλινη πόρτα. Το άνοιξαν οι φαντάροι το πρωί της 21 Απριλίου 1967. Τι είχαν κρύψει εκεί, δεν ξέρουμε. Από τότε δεν ενδιαφέρθηκε κανένας… Στην αγκαλιά του Αγίου φιλοξενήθηκαν ζευγαράκια, πρεζόνια, αλήτες και ό,τι άλλο αναζητούσε εκεί πάνω καταφύγιο.
Με τα τελευταία αναστηλωτικά έργα, από την Αρχαιολογία (ξεκίνησαν το 2009 επί Κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου!!! Γιατί, όταν έτρεχαν τα πολλά πακέτα από την ΕΟΚ κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί; Γιατί;) η πύλη είναι προσβάσιμη (έχουν φτιάξει μια πολύ ωραία σκαλίτσα και κουπαστή) και οι Άγιοι βρίσκονται σε κοινή θέα… Δεν γνωρίζω κατά πόσον έχουν ληφθεί μέτρα, να μην τους σβήσει εντελώς η υγρασία και ο αέρας. Ελπίζω κάτι να έχει γίνει. Πάντως ενώ γίνεται αναφορά για την «Πύλη της Ειρήνης» (έτσι ονομαζόταν αυτό το «δωματιάκι») και εκτίθεται ένα απόσπασμα τοιχογραφίας ενός αγγέλου στο Βυζαντινό Μουσείο, έχω την εντύπωση πως δεν έχει προβληθεί και είναι άγνωστο στους περισσότερους .
ΥΓ Πριν το συζητήσουμε με τον Θάνο, για την φωτογραφία, είχα δει στο βιβλίο για τις εκκλησίες του Ναυπλίου του συχωρεμένου Παπα Γιάννη Γιαννόπουλου – ιερουργούσε στον Άγιο Κωνσταντίνο – φωτογραφίες των αγιογραφιών πριν από τις εργασίες αναστήλωσης, αποκατάστασης και ανάδειξης του χώρου. Αυτό υπήρξε και το έναυσμα.