Όχι αυτές του βιβλίου μου. Οι κανονικές. Αυτές που αποκαλούσαν την πόλη μας Anabolu και την έγραφαν (οι ελάχιστες που ήξεραν να γράφουν) με τα αραβικά γράμματα που βλέπετε δίπλα.
Οι δικές μου θα εμφανιστούν την ΤΡΙΤΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στην έκθεση βιβλίου, λόγω των αδειών των μεταφορικών. (‘Ισως την ίδια ημέρα και σε μερικά βιβλιοπωλεία)
Τώρα θα μιλήσουμε για εκείνες τις κυρίες που πέρασαν την ζωή τους κλεισμένες στα σαράγια που απεικονίζονται στην γκραβούρα. (Είναι η νότια πλευρά της πλατείας Συντάγματος) Πέρασαν την ζωή τους κλεισμένες στα χαρέμια, χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα. Οι άντρες τους ήταν πλούσιοι φεουδάρχες, που είχαν τσιφλίκια όλα τα χωριά της Αργολικής πεδιάδας και των πέριξ ημιορεινών (στα ψηλά και απάτητα βουνά άφηναν τους Έλληνες). Είχαν δούλους Αράπηδες και Έλληνες (οι μεν Αράπηδες στοίχειωσαν οι δε Έλληνες είμαστε εμείς). Ζούσαν πλούσια… ουσιαστικά σκλάβες πολυτελείας.
Η ζωή τους άλλαξε ξαφνικά στα τέλη του Μάρτη του 1821. Είδαν τις αποθήκες να αδειάζουν, τους άντρες τους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να παρουσιάζονται στον Μουχαβούζη (διοικητή) της πόλης και να εξορμούν σε πολεμικές επιχειρήσεις.
Στην αρχή, όπως όλοι οι Οθωμανοί, κατείχοντο από «υπεροψίαν και μέθην» . Στην πρώτη τους έξοδο διέλυσαν τους Έλληνες στο Κατσίγκρι. Στόλισαν τις επάλξεις δίπλα στην Πύλη της Ξηράς με κομμένα Ελληνικά κεφάλια και έναν Κρανιδιώτη σουβλισμένο. Στη συνέχεια είδαν τον Κεχαγιάμπεη να ανακαταλαμβάνει το Άργος και αναπτερώθηκαν οι ελπίδες τους για ολοκληρωτική νίκη. Ίσως να μην πληροφορήθηκαν τις καταστροφές των δικών τους στο Βαλτέτσι και στα Βέρβενα.
Οι Οθωμανοί του Ναυπλίου στα τέλη Μαϊου του 1821 είδαν την οργανωμένη παρουσία των Ελλήνων. Αποφάσισαν να προλάβουν τον θερισμό. Μάζεψαν όσους Έλληνες δούλους και αιχμάλωτους είχαν στην πόλη, συγκεντρώθηκαν 1000 πεζοί και καβαλαραίοι (ντόπιοι Τούρκοι, Γιενίτσαροι και Τουρκαλβανοί μισθοφόροι) με τρία κανόνια. Στόχος τους να συγκεντρώσουν ό,τι τρόφιμο βρούν στο νοητό τρίγωνο (Άρεια – Κατσίγκρι – Κοφίνι). Θα δούλευαν οι Έλληνες και αυτοί τριγύρω θα τους φύλαγαν.
Υπολόγισαν χωρίς τον Νικηταρά. Είχε ορισθεί διοικητής της πολιορκίας από τον Κολοκοτρώνη. Και είχε κατατάξει τις δυνάμεις του σε ημικύκλιο: Μερζέ-Κατσίγκρι- Κατόγλι- Κοφίνι – Κιόσκια (στην παραλία). Αυτή η διάταξη επέτρεψε στους Έλληνες κυκλωτική κίνηση. Η υποχώρηση των Τούρκων άτακτη. Οι Έλληνες δούλοι απελευθερώθηκαν και προσχώρησαν στους δικούς τους.
Εκείνη την ημέρα οι αρχόντισσες του Αναπλιού είχαν πάει στα φρούρια να καμαρώσουν τους άντρες τους (γι αυτό και ο σημερινός τίτλος). Τους είδαν να υποχωρούν για να γλυτώσουν τον κλοιό που είχε σχεδιάσει ο Νικηταράς. Είδαν και κάτι χειρότερο. Την φωτιά. Οι Έλληνες άρχισαν να καίνε όλα τα σταροχώραφα που ήταν κοντά στα τείχη και θα μπορούσαν να τα θερίσουν άλλη φορά.
Αυτή ήταν η πρώτη πικρή γεύση που πήραν οι ΟΘΩΜΑΝΙΔΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ.