200 χρόνια πλήρους περιφρόνησης. Αν και ο τάφος του είναι σε κεντρικό σημείο του Ναυπλίου. Βρίσκεται στην μέση της πλατείας, που έχει αλλάξει πολλά ονόματα: Συντριβανίου ή Αναβρυτηρίου (πρέπει να υπήρχε συντριβάνι εκεί), Οπλοστασίου (Όταν στο χώρο των σχολείων λειτουργούσε το Οπλοστάσιο, η κρατική πολεμική βιομηχανία), Ανακτόρων (όταν στο χώρο που είναι τώρα το άγαλμα του Όθωνα ήταν το Παλατάκι που φιλοξένησε τον Καποδίστρια και μετά τον Όθωνα), Δημαρχείου (από όσους αγνοούν την πραγματική της ονομασία και την βάφτισαν έτσι από τότε που το Δημαρχείο μεταφέρθηκε στο κτίριο του παλιού Γυμνασίου) και Πλατεία των Τριών Ναυάρχων (το επίσημο όνομα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια πινακίδα που να το γράφει).
Το όμορφο αυτό μνημείο στεγάζει το σώμα ενός ήρωα που ήταν και πρίγκηπας (κανονικός, όχι του παραμυθιού). Η κεντρική επιγραφή μας ξενίζει. “ΟΥΚ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΣΦΙΣΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΑΛΛ’ ΑΓΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΚΛΕΕΙΣ”. Δηλαδή Οι γονείς δεν εύχονται να γίνουν αθάνατα τα παιδιά τους, αλλά αντρειωμένα και δοξασμένα. Ταιριάζει η επιγραφή στον διάκοσμο με τις πανοπλίες χωρίς σώματα και τα αρχαία όπλα.
Εκεί είναι θαμμένος ο Πρίγκηπας Δημήτριος Υψηλάντης. Ο τίτλος προέρχεται από το γεγονός πως ο πατέρας του ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας (δηλαδή στο Βουκουρέστι) και ο παππούς του της Μολδαβίας (όχι της ανεξάρτητης, αλλά της Ρουμανικής επαρχίας με πρωτεύουσα το Ιάσιο).
Μέσα σε μεταλλική λάρνακα στο εσωτερικό του μνημείου είναι τα οστά του. Ο Δημήτριος Υψηλάντης είναι η πιο ρομαντική και αγνή μορφή του αγώνα της Ανεξαρτησίας. Αν και αριστοκρατικής καταγωγής αποδείχθηκε δημοκρατικότατος. Αν και φοβόντουσαν οι ολιγαρχικοί πως θα γινόταν τσάρος ή τύραννος της Ελλάδας, συμμετείχε στις Εθνσυνελεύσεις και πρότεινε πάντοτε φιλολαϊκές ρυθμίσεις.
Τις πιο ένδοξες στιγμές της στρατιωτικής του καριέρας τις έζησε εντός ορίων Δήμου Άργους. Το 1822 για να καθυστερήσει τις κινήσεις του Δράμαλη, κλείστηκε στην Λάρισα, που ήταν παροπλισμένο φρούριο και κράτησε για αρκετές ημέρες τις επιθέσεις των Τούρκων, μέχρι που έκαναν έξοδο οι πολιορκούμενοι. Το 1825, τον Ιούνιο, με τα υπολλείμματα του τακτικού στρατού μαζί με λίγους Μανιάτες υπό τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη (τον μετέπειτα δολοφόνο του Κυβερνήτη) και τον Μακρυγιάννη (μόνο του) νίκησαν τον τακτικό Αιγυπτιακό σρατό στους Μύλους… τιμήσαμε μόνο τον Μακρυγιάννη, γιατί μας διηγήθηκε στα απομνημονεύματά του την μάχη (την ευθύνη της μάχης την είχαν οι άλλοι δύο…)
Θα μου πεις με τέτοιο τάφο και κατηγορείς ότι τον περιφρονήσαμε; Κατ αρχήν το μνημείο το έστησε ο αδερφός του Γεώργιος Υψηλάντης το 1843 (το γράφει) και όχι ο Δήμος ή η “ευγνωμονούσα Πατρίς”. Για να το κάνουμε απλό, το πλήρωσε ο ίδιος. Στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το Τριανόν, που τότε στέγαζε σχολείο, και το επίγραμμα απευθυνόταν στους νεαρούς μαθητές. Μετά την κατοχή, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, κρίθηκε πως έπρεπε να μεταφερθεί στην πλατεία Τριών Ναυάρχων. Η πλατεία ήταν χωμάτινη… της αλλάξαμε τα φώτα (πρώτα τοποθετήθηκαν κάτι “άγριες” πέτρες και με δεύτερη εργολαβία τις κουρέψαμε!!!!). Τελευταία βάλαμε και τρεις σημαίες (φαίνεται πως ο πρίγκηπας δεν αγωνιζόταν για τη λευτεριά της Ελλάδας, αλλά για την ενωμένη Ευρώπη!!!!).
Ο Γεώργιος Υψηλάντης είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του άλλου του αδελφού Αλέξανδρου, τον ακολούθησε μετά την καταστροφή στο Δραγατσάνι, συμμερίστηκε την περιπέτεια της φυλάκισης του από τους Αυστριακούς. Ήταν εκτελεστής της διαθήκης του. Αφού τον έθαψε στην Βιέννη, έφερε την καρδιά του στην Αθήνα, για να είναι στην ελεύθερη Ελλάδα. Τότε ήρθε και στο Ναύπλιο και έφτιαξε το μνημείο του άλλου του αδελφού. Πέθανε μετά από τρία χρόνια το 1846 στην Αθήνα, σε ηλικία μόλις 51 ετών. (Τους Υψηλάντηδες τους βασάνιζε μια κληρονομική αυτοάνοση ασθένεια και οι περισσότεροι πέθαναν νέοι).
Μετά από είκοσι χρόνια, το 1865, έφθασε στο Ναύπλιο, ένας άλλος Υψηλάντης. Ο Γρηγόριος, ανιψιός του Δημήτριου. Στις πρώτες εκλογές μετά την απομάκρυνση του Όθωνα ο λαός της πόλης τον εξέλεξε βουλευτή. Ο Λαμπρυνίδης θεωρεί την εκλογή του αποτέλεσμα της αίγλης του ονόματος. Μπορεί. Αλλά ο Γρηγόριος Υψηλάντης ήταν γαμπρός του πάμπλουτου βαρώνου Σίνα και είχε τη δυνατότητα να διαθέσει πολύ χρήμα. Δεν συνέχισε πολιτική καριέρα, αν και του πρότειναν το Υπουργείο Εξωτερικών. Προτίμησε να επιστρέψει στην Βιένη όπου διετέλεσε για πάρα πολλά χρόνια Πρεσβευτής της Ελλάδας σε Αυστρία και Γερμανία.
Στον Δήμο Άργους, δεν υπάρχει ούτε άγαλμα, ούτε μνημείο, ούτε όνομα οδού. Μήπως είναι καιρός;
Στην επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση, το μόνο που έγινε στην πόλη μας ήταν δύο ή τρία συνέδρια για τον Καποδίστρια. Για τους άλλους τίποτε. ΜΗΠΩΣ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ;