Το μικρό νησάκι στο οποίο υπάρχει το Κάστρο ή Καστέλι, λεγόταν νησί των Αγίων Θεοδώρων και Θαλασσόπυργος αργότερα στα χρόνια της Επαναστάσεως.
Αποτελεί συμπληρωματικό Κάστρο των Ναυπλιακών οχυρών και είναι το νεώτερο Φρούριο Ενετικής κατασκευής.
οι Ενετοί το χτίσανε για πρώτη φορά το 1443, όταν ο Μέγας Βεζύρης Μαχμούτ, έφυγε από το Μωριά και έκτοτε απεκλήθη Φρούριο (Μπούτζι).
Πως ακριβώς ήταν το Κάστρο τότε του Αγ. Θεοδώρου, δεν μπορούμε να ξέρουμε, αλλά είναι βέβαιο ότι ήταν αρκετά ισχυρό και είχε ίσως και πυροβόλα.
Στά 1502, μετά την αποτυχημένη προσβολή τ' Αναπλιού από τον Βαγιαζήτ Β', οι Ενετοί με άλλες μεταρρυθμίσεις που έκαναν στο συγκρότημα των κάστρων οχυρώσανε δυνατά το Μπούρτζι.
Απ΄αυτού μέχρι την άκρη του τεχνητού βραχίονα που ξεκίναγε από τον Προμαχώνα Πέντε Αδέλφια, και που είχε γίνει από ακανόνιστους ογκόλιθους, βάζανε μιά αλυσίδα και κλείνανε το "Λιμάνι της αλύσου".Στα 1698, φτιάξανε τον δυνατό πύργο του και τους νέους προμαχώνες του με τους οποίους εξουσιάζανε πλήρως το λιμάνι και του δώσανε την σημερινή του μορφή. Πήρε δε και την ονομασία "Passage".
Το Μπούρτζι, αφού κάμποσες φορές άλλαξε χέρια μεταξύ Ενετών και Τούρκων, τελικά στα 1822, κατελήφθη από τον Άστιγγα, τον Καλλέργη και τον Γάλλο ταγματάρχη Γκουριόν, για να χρησιμοποιηθεί κατά της Ακροναυπλίας στην πολιορκία της από τους επαναστατημένους Έλληνες.
το 1865, Χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο της Κυβέρνησης.
Ένα διάστημα υπήρξε το οίκημα του δημίου που χειριζόταν τη λαιμητόμο για την εκτέλεση θανατοποινιτών Παλαμιδίου και Ακροναυπλίας που και αυτά από κάστρα έγιναν φυλακές του Ελληνικού Κράτους.
Απ το βιβλίο «Τα Μεσαιωνικά Κάστρα του Μορηά» του Ι. Σφηκοπούλου