Καλησπέρα σας αγαπημένοι μου φίλοι!
Συνεπής στην υπόσχεσή μου (πως το έπαθα αυτό εγώ);;; θα συνεχίσω απόψε την ιστορία μου, σχετικά με τα παιδικά μας παιχνίδια και ειδικά με το τόπι (την ΜΠΑΛΑ).
Η ανάπτυξη της ομάδας όπως είχα γράψει στην προηγούμενη αφήγησή μου αφορούσε τις μεγάλες ομάδες. Τότε (προπολεμικά) μεγάλη ομάδα ήταν η ομάδα της νεολαίας του Μεταξά.
Εμείς οι μικροί τότε, μαζευόμασταν μεν μεγάλες ομάδες, αλλά ήταν αδύνατον να γίνουμε 22 άτομα, ώστε να δημιουργήσουμε πλήρη σύνθεση, οπότε κάθε παίχτης είχε και διπλό ρόλο. Εγώ θυμάμαι ότι έπαιζα ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ, δηλαδή και ΜΠΑΚ και τερματοφύλακας, αντίστοιχα και οι άλλοι. Για στολές και αθλητικά παπούτσια;….. ούτε όνειρο, ορισμένα μάλιστα παιδιά έπαιζαν και ξυπόλητα.
Τα δε τέρματα (όπως σας ξαναείπα) ήταν νοητά. Όταν μαζευόμασταν, χωριζόμασταν και άρχιζε το παιχνίδι, στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν σχετικά καλά, αλλά με την πάροδο του παιχνιδιού και ειδικά όταν έμπαινε γκολ, άρχιζαν οι αμφισβητήσεις ως προς το πλάτος και το ύψος που πέρασε το τόπι το τέρμα, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε …..κλοτσοπατινάδα. Όταν κάποτε ηρεμούσαν τα πράγματα και ενώ συνεχιζόταν το παιχνίδι, τα «τζατζαρίσματα» εξακολουθούσαν να γίνονται όλο και πιο άγρια. Τα δε πόδια κάτω από τα γόνατα ήταν γεμάτα μελανιές και πληγές που τρόμαζαν να κλείσουν, από τις κλωτσιές αλλά και από τα πεσίματα στο χώμα που ήταν σαν πέτρα. Το πρόβλημά μας τότε, ήταν πως θα γυρίσουμε κομματιασμένοι στο σπίτι και με τα ρούχα μας στα κακά τους χάλια, αφού εκεί μας περίμενε δεύτερο «ΣΟΥΛΤΑΝ ΜΕΡΕΜΕΤ».
Περιττό να πω ότι στο κλότσημα της μπάλας, δεν ξέραμε «ΠΛΑΣΕΔΑΚΙΑ» και άλλες τεχνικές όπως σήμερα, αλλά κατευθείαν χτύπημα με την μύτη του παπουτσιού, που το λέγαμε «ΞΕΡΟ ΣΟΥΤ». Επίσης ξέχασα να σας πω ότι ορίζαμε και έναν διαιτητή, μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, λόγω αντιρρήσεων. Τότε δεν θυμάμαι αν υπήρχαν LINESMAN, σε εμάς, νομίζω υπήρχε μόνο διαιτητής. Ο δυστυχής λοιπόν διαιτητής, αν κατακύρωνε κανένα αμφισβητούμενο τέρμα, -τα περισσότερα βέβαια ήταν αμφισβητούμενα λόγω έλλειψης ΚΟΛ ΠΟΣΤ- της ομάδας που είχε δεχτεί το γκολ, τις έτρωγε και από αυτούς που είχαν δεχτεί το γκολ, αλλά και από την άλλη αφού ακύρωνε το γκολ τους, γενικά ο δυστυχής δεν ήξερε από του έρχονταν. Βέβαια με αυτά που σας γράφω, μην νομίζετε ότι δεν παίζαμε συχνά, αντίθετα παίζαμε και συχνά και με την ψυχή μας έως αργά που φεύγαμε όλοι αγαπημένοι και δίναμε ραντεβού για την επόμενη κλοτσοπατινάδα δηλ. ποδόσφαιρο.
Τώρα μιας και άρχισα με το ποδόσφαιρο, θα σας διηγηθώ και ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν μετά το τέλος του αλβανικού πολέμου (1941). Η ομάδα της νεολαίας του Μεταξά, είχε διαλυθεί. Οι παίκτες πλέον είχαν ενσωματωθεί στις δυο τότε ομάδες, τον ΠΑΝΑΥΠΛΙΑΚΟ και στον ΗΡΑΚΛΗ (ομάδα της Πρόνοιας). Το Γήπεδο ήταν κοντά στο σημερινό, άρχιζε από το τέλος της κατοικημένης τότε περιοχής, προς το παλαιό Ναύπλιο και τελείωνε εκεί που αρχίζει το σημερινό, όλη η άλλη περιοχή ήταν ακατοίκητη, με μεγάλα χωράφια που καλλιεργούσαν την περίφημη ντομάτα του βάλτου, και παράδεισος των κυνηγών. Τα όρια του γηπέδου ήταν ασβεστωμένες γραμμές. Τα ΚΟΛ ΠΟΣΤ ήταν ξύλινα σε σχήμα Π.
Κάθε Κυριακή, κυρίως, γίνονταν αγώνες, με όμορες ομάδες, με κυριότερη ομάδα τον ΠΑΝΑΡΓΕΙΑΚΟ. Περιττό να πω ότι ο κόσμος διψούσε για θεάματα (κατοχή γαρ) οπότε ερχόταν στο γήπεδο για να απολαύσει το θέαμα. Ερχόταν όμως και πάρα πολύ Ιταλοί στρατιώτες, και επειδή το Ναύπλιο ήταν έδρα μεραρχίας (3η Μεραρχία αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ) είχε πολύ στρατό.
Θυμάμαι ένα περιστατικό, όχι δυστυχώς μοναδικό τότε αφού συνεχίστηκε πολύ καιρό κατόπιν. Επρόκειτο να γίνει ένα ματς μεταξύ ΠΑΝΑΥΠΛΙΑΚΟΥ και ΠΑΝΑΡΓΕΙΑΚΟΥ. Κάποια στιγμή με αφορμή ένα αμφισβητούμενο γκολ, οι παίκτες –δεν θυμάμαι ποιας ομάδας- επιτέθηκαν στον διαιτητή, με πολύ άγριες διαθέσεις, όταν είχαν αρχίσει να τον «περιποιούντο» δεόντως, προς υποστήριξή του έσπευσαν οι αντίπαλοι παίκτες και μαζί τους κατά κύματα οι θεατές, με αποτέλεσμα το γήπεδο να γίνει ένα τεράστιο ρινγκ και να πέφτει «αρειμάνιο» ξύλο. Άλλο που δεν ήθελαν και οι Ιταλοί, και εισέβαλαν και αυτοί μέσα στο γήπεδο και χτυπούσαν αδιακρίτως όποιον έβλεπαν μπροστά τους, χωρίς μένος βέβαια, αλλά για την πλάκα της υπόθεσης, ξετυλιχτήκαν λοιπόν σκηνές απείρου κάλους, από το σαματά που γινόταν, έφαγαν και οι Ιταλοί το ξύλο τους από ορισμένους Έλληνες. Ιταλοί και Έλληνες με λίγα λόγια είχαν γίνει αχταρμάς. Βέβαια οι Ιταλοί δεν ήταν Γερμανοί για να κάνουν χρήση των όπλων τους πάλευαν μόνο με τα χέρια όπως όλοι μας. Αυτό γινόταν για κάμποση ώρα, ώσπου κατάφτασαν οι χωροφύλακες και οι καραμπινιέρηδες Ιταλοί για να βάλουν την τάξη. Στη θέα των αρχών, κάπως καταλάγιασε το ξύλο. Οι ιταλοί για να μην έχουν κυρώσεις στρατιωτικές και οι έλληνες για να μην πάνε αυτόφωρο.
Έτσι έλαβε τέλος τελικά ο «πυγμαχικός-ποδοσφαιρικός» αγώνας εκείνης της ημέρας!!!!
Αυτά δυστυχώς συνέβαιναν και εξακολουθούσαν να συμβαίνουν επί δεκαετίες μετά, με επέκταση και στις μεγάλες ομάδες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού.
Εύχομαι πριν φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο, το «φρούτο» αυτό που τώρα λέγεται «ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ», να εξαλειφθεί από αυτό το ωραίο αγώνισμα, που δικαίως το λένε βασιλιά των σπορ.
Κλείνοντας την παρούσα αφήγησή μου και επ΄ ευκαιρία των γιορτών –Χριστούγεννα και Νέο Έτος- εύχομαι σε όλες/ους:
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, υγεία, ευτυχία,
Εύχομαι να ευοδωθούν τα όνειρα όλων μας στον χρόνο που έρχεται.
Με πολύ αγάπη
Λ. ΛΑΜΠΡΟΥ
