Κατέβηκαν στο Κεφαλάρι. Αυτός ήταν ο μακρινός προορισμός για τη μαθητική εκδρομή.
Άλλες εποχές τότε. Η καλλιέργεια των εσπεριδοειδών ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και το Κεφαλάρι είχε τότε τεράστιο όγκο νερών.
Η μέρα πέρναγε ευχάριστα με τραγούδι, χορό, φαγητό από τα καλαθάκια όταν.....
Ένας μαθητής παραπάτησε και βρέθηκε στα κρύα, ορμητικά και αφρίζοντα νερά του Κεφαλαριού. Ο κίνδυνος για πνιγμό ήταν άμεσος. Τότε κάποιος (δεν κατάφερα να μάθω ποιος είναι) πήδησε και με αυτοθυσία έσωσε το μικρό μαθητή του Γυμνασίου Ναυπλίου.
Το επόμενο απόγευμα ένα γλυκό Απριλιάτικο απογευματινό στην παραλία του Ναυπλίου, στο καφενείο του Αποστολόπουλου, έτρωγαν το γλυκό τους τα τρία αδέλφια.
Η Ουρανία, ο Βασίλης που την προηγούμενη μέρα είχε σωθεί από πνιγμό και ο μικρός Γρηγόρης. Η μεγάλη αδελφή Ουρανία ακουμπούσε, όπως πάντοτε, το χέρι της στο κεφάλι του μικρού Γρηγόρη.
Ο μικρός Γρηγόρης μεγάλωσε, σπούδασε, αγωνίσθηκε για ένα καλύτερο κόσμο, μελέτησε την ιστορία. Τ΄Αναπλι όμως ποτέ δεν το ξέχασε. Δυο με τρεις φορές το χρόνο χωρίς τυμπανοκρουσίες επισκεπτόταν τη γενέθλια πόλη του. Πάντοτε θα συναντούσε το φίλο του Αναπλιώτη δικηγόρο, το Μίμη.
Το επόμενο τριήμερο, η γενέθλια πόλη του θα τον τιμήσει.