Κάστρο παλιό και σκοτεινό, που ορθώνεσαι τ’ αψήλου

και χάνεσαι πίσω, βαθειά, σε χρόνους περασμένους,

στοιχειώνεις μέσ’ στα σπλάχνα σου ψυχές και ιστορίες,

κρίματα, πόνους και καημούς και πάθη και λαχτάρες.

Στέκεις βιγλάτορας, φρουρός μιας Πολιτείας ξένης

γι’ αυτούς που κριματίστηκαν και βγάζουν τιμωρία,

στα σκοτεινά μπουντρούμια σου βαθειά φυλακισμένοι,

απόκληροι απ’ τη ζωή κι από την κοινωνία.

Κρατούμενοι επί ζωής, φυλακισμένοι χρόνια,

χωρίς χαρά το σήμερα, χωρίς ελπίδα τ’ αύριο,

με μνήμες να τους τυραγνούν, με μνήμες να τους δέρνουν,

το φως να ονειρεύονται κι αχτίδα να μη βλέπουν.

Βαρύς ο αγέρας του κελιού, βαριές και οι ανάσες μα

πιο πολύ βαρύτεροι οι πόνοι των ψυχών τους,

ψυχών που σέρνουν αίματα, άδικα και κατάρες

και ζουν και βασανίζονται κι αναπαμό δεν έχουν.

Και στη σκιά του φοβερού, του κάστρου, που απλώνει,

η Πολιτεία ανέμελη ζει. αναπνέει, στέκει.

Να νοιώθει, άραγε, ασφαλής; Σίγουρη για το μέλλον;

Είν’ το κακό στα σίδερα και το καλό στους δρόμους;

Και ’κει, μέσ’ στην ανεμελιά, στο χαλαρό τον ύπνο.

των δίκαιων, που τους φρουρεί του κάστρου η φοβέρα,

μια ανατριχίλα της στιγμής, τον διαπερνά και φέρνει

το αχ του αναστεναγμού, που βγαίνει από τις ντάπιες…

* Γύρω στο 1840, ο προμαχώνας Mιλτιάδης, στο Παλαμήδι του Ναυπλίου, που είναι και ο μεγαλύτερος σε μέγεθος, μετατράπηκε σε μία από τις πιο σκληρές φυλακές βαρυποινιτών, που λειτούργησε εκεί ως το 1926 περίπου. Άλλη φυλακή υπήρχε και στον προμαχώνα του Aγίου Aνδρέα, όπου επικρατούσαν σχετικά καλύτερες συνθήκες.