Καλημέρα σας, εκμεταλλευόμενος τον χιονιά, την βροχή και τις λοιπές καταστάσεις είπα να συγκεντρωθώ λίγο στην μελέτη των ταφικών πλακών του Ναού τον Αγίων Πάντων του Ναυπλίου και του πλούτου των πληροφοριών που μπορούμε να εντοπίσουμε σε αυτές. Ξέρω, δεν είναι και τόσο «πιασάρικο» το θέμα, ίσως να είναι και λίγο μακάβριο, αλλά υπάρχουν, σας βεβαιώ, μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία.

Λόγω των πρόσφατων εορτασμών για τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, θεωρώ ότι έχετε ακουστά για την Φιλική Εταιρεία και τα ηγετικά στελέχη της, χάρη στα οποία στήθηκε η Ελληνική Επανάσταση. Δύο από αυτά ήταν οι αδερφοί Παναγιώτης και Αθανάσιος Σέκερης. Διακεκριμένοι έμποροι στην Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό που αφιέρωσαν, ουσιαστικά θυσίασαν, το σύνολο της πολύ μεγάλης περιουσίας τους στην οργάνωση και την δράση της Φιλικής Εταιρείας.

Για να μην σας κουράζω, μετά το τέλος της επανάστασης και τα δύο αδέρφια, με τις οικογένειες τους και τα παιδιά τους βρέθηκαν στο Ναύπλιο. Εκεί προσπάθησαν να ξαναστήσουν την ζωή τους, όντας πλέον φτωχοί. Κατέλαβαν διάφορες θέσεις αλλά τότε δεν υπήρχε μονιμότητα στο δημόσιο και όπως ήταν «φυσικό» συχνά πυκνά δεν είχαν τα απαραίτητα για να υποστηρίξουν την διαβίωση των οικογενειών τους. Έτσι στις 6 Ιουνίου του 1835 ο Παναγιώτης Σέκερης, ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια, αποστέλλει στον Αντιβασιλέα Άρμανσπεργκ μία επιστολή στην οποία του θυμίζει τις θυσίες της οικογενείας του κατά των αγώνα σε ανθρώπους και τα διατεθέντα υλικά και χρήματα, του περιγράφει την οικονομική του κατάσταση και του ζητά εάν είναι εύκολο μια δουλειά. Επίσης, του ζητά να μεσολαβήσει ώστε οι δύο θυγατέρες του Χαρίκλεια και Μαρία να εισαχθούν στον «Β. Παρθενώνα», βασιλικό Παρθεναγωγείο, ώστε να λάβουν μόρφωση την οποία ο ίδιος δεν μπορεί να τους προσφέρει σε καμία περίπτωση. Δεν γνωρίζω σε πιο βαθμό το αίτημα έγινε δεκτό, εν όλω, σίγουρα όχι, ίσως εν μέρει κάτι να έγινε.

Όπως ανέφερα ανωτέρω η μία κόρη ονομαζόταν Μαρία και είχε γεννηθεί στην Οδησσό στις 3 Σεπτεμβρίου 1828. Εκεί είχε καταφύγει ο Παναγιώτης Σέκερης, από την Κωνσταντινούπολη μετά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης. Όμως επειδή η ζωή δεν ήταν εύκολη εκείνα τα χρόνια και οι διάφορες ασθένειες θέριζαν την Ελλάδα και το Ναύπλιο, κατόπιν «Οξείας Ασθενείας» στις 6 Ιουνίου 1845 η Μαρία (ή Μυσίνκα ; - είναι ελαφρά δυσανάγνωστο ας βοηθήσει κάποιος ρωσομαθής) θα αποβιώσει σε ηλικία 16 χρονών και 9 μηνών. Την μικρή του κόρη θα πάει να συναντήσει στις 29 Ιανουαρίου 1847 και ο Παναγιώτης Σέκερης, σε προχωρημένη ηλικία. Ευτυχώς, όπως γράφει η εφημερίδα Αιών στις 12 Φεβρουαρίου 1847, οι συμπολίτες του Ναυπλιείς αναγνωρίζοντας την προσφορά του στο Έθνος και τον Αγώνα, θα τον κηδεύσουν «διά δαπάνης άλλων». Η περιουσία δε που άφησε στην σύζυγο του, Κωνσταντινοπολίτισα, Ζωή Σηλιβέργου ήταν τα αποδεικτικά των αποδείξεων για τις δαπάνες που έκανε για την προετοιμασία της Επανάστασης και τον Αγώνα.

Στο εσωτερικό του Ναού των Αγίων Πάντων σώζεται η ταφόπλακα της μικρής Μαρίας (φωτό) με μία συγκινητική αφιέρωση των γονιών της.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Πηγή:

1) Δόμνα Βισβίζη-Δοντά, «Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος και η Οικογένεια Σέκερη», Μνημοσύνη τ. 16, σελ. 283 – 328.

2) Ντίνου Κονόμου, «Ένα ανέκδοτο υπόμνημα του Παναγιώτη Σέκερη» στο Μέλισσα των Βιβλίων, τ. 2ος.

3) Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού

4) Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του κ. Αναστάσιου Ηλιάδη.