Καλησπέρα σας
Σήμερα, θα ασχοληθώ, όπως υποσχέθηκα, στην προηγούμενη αναφορά μου, με το προσφιλές θέμα ΛΙΜΑΝΙ του ΝΑΥΠΛΙΟΥ (NAPOLI DI ROMANIA), όπως είναι γνωστό σε όλους μας από την εποχή της ενετοκρατίας, λόγω της μεγάλης αγάπης που τρέφω για αυτό. Αφενός, γιατί είναι το πρώτο πράγμα, που είδαν τα μάτια μου, όταν ήρθα στον κόσμο και εξακολουθούν να βλέπουν καθημερινά, κάτι που εύχομαι να είναι και το τελευταίο, που θα δω πριν φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Αφετέρου γιατί είναι συνδεδεμένο με τον πατέρα μου Μ. ΛΑΜΠΡΟΥ, που υπήρξε πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου (1937-1940), όπως φαίνεται από το επισυναπτόμενο «πωλητήριο» στο τέλος της αναφοράς μου. Εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσω, τον πολύ αγαπητό Ν. ΤΟΜΠΡΑ, συμβολαιογράφο και ιστοριοδίφη, ο οποίος μου βρήκε και μου έδωσε φωτοαντίγραφα του «πωλητηρίου» αυτού, καθώς και αντίγραφα των μεγαλεπήβολων σχεδίων (τα οποία θα ανεβάσω σε επόμενη αναφορά μου), που αναφέρονται σε ένα τουριστικό πρότζεκτ, μεγάλης τουριστικής μονάδας, για τα μέτρα της εποχής εκείνης, του οποίου ήταν ένθερμος υποστηρικτής, ο πατέρας μου. Αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος, του 1940 και εν συνεχεία η κατοχή και είχαν υλοποιηθεί αυτά τα σχέδια, θα είχαν αλλάξει την όψη της πόλεως του Ναυπλίου, τόσο πολύ, που θα ήταν αγνώριστη και ασυναγώνιστη σήμερα.
Το πρότζεκτ, (καταρτίστηκε από τον αείμνηστο, πολιτικό μηχανικό Β. ΚΟΥΡΒΕΛΟ, κατασκευαστή και του περιφερειακού δρόμου του γύρου της Αρβανιτιάς), προέβλεπε, την αξιοποίηση της παραλίας, απέναντι από το Μπούρτζι, για τουριστικούς λόγους, από την τότε ιδρυθείσα ΠΑΝΑΥΠΛΙΑΚΗ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ Α. Ε. Το σχέδιο λοιπόν, ήταν να αναγερθεί μια τεράστια τουριστική μονάδα, εκεί που είναι το σημερινό «ηλιοστάσιο» και να αξιοποιηθεί όλος ο υπόλοιπος χώρος, έως τις παρυφές της στέρνας των ενετών (έως τη σημερινή εγκαταλελειμμένη και όζουσα πισίνα). Όλα αυτά θα γινόταν κάτω από το δρόμο. Με αυτό τον τρόπο ίσως και να είχε γλιτώσει το ιστορικό οίκημα, που στέγαζε το πρώτο υπουργείο στρατιωτικών επί Καποδίστρια (κατοικία ΤΖΑΡΑΒΕΛΑ, όπως την ξέραμε μετέπειτα και την θυμάμαι εγώ), καθώς και το ιστορικό εκκλησάκι (όπως ήταν, όχι όπως έμεινε) της Αγίας Παρασκευής.
Τόσο είχε προχωρήσει αυτό το πρότζεκτ, που ορισμένοι συμπολίτες μας, έχουν ακόμη από τους παππούδες τους, τις μετοχές της εταιρείας, που είχαν ενθουσιωδώς, αγοράσει οι οικονομικά δυνάμενοι και δυστυχώς –λόγω του πολέμου- τους έμειναν ως μουσειακό είδος.
Τώρα θα γράψω κάτι παραπάνω για τον πατέρα μου, μόνο και μόνο γιατί έχει σχέση με το λιμάνι και την θητεία του ως πρόεδρος του λιμενικού. Τότε το λιμάνι, είχε εκτός της εμπορικής του κίνησης και πολύ μεγάλη επιβατική κίνηση. Υπήρχαν περιοχές, όπως το Λεωνίδιο, το Κρανίδι κ.α. οι οποίες επικοινωνούσαν με την υπόλοιπη Ελλάδα μέσω Ναυπλίου και αποκλειστικά μέσω θαλάσσης, οδικό δίκτυο δεν υπήρχε. Η δια θαλάσσης συγκοινωνία γινόταν –μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα κρουαζιερόπλοια- (πλην του Πειραιά, όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη αφήγηση, με το ατυχές γεγονός) με μεγάλα καΐκια, τα οποία ήταν αργοκίνητα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, μόλις ο κόσμος έφτανε στο λιμάνι του Ναυπλίου, να βγαίνουν οι επιβάτες, στο εμπορικό λιμάνι (εκεί που είναι το παλιό τελωνείο) και να τρέχουν για τις σωματικές τους ανάγκες στα σοκάκια και στις μάντρες. Οι κατοικούντες, σε αυτά τα σπίτια που δυσανασχετούσαν από την δυσοσμία, άρχισαν να τους βρίζουν, να τους διώχνουν, να τους απειλούν και αν δεν έβλεπαν αποτελέσματα τους μπουγέλωναν. Ως γνώστης αυτού του προβλήματος λοιπόν, ο πατέρας μου και όντας πρόεδρος του λιμενικού ταμείου, αποφάσισε να φτιάξει δημόσιες τουαλέτες, υπερπολυτελής και αρκετά μεγάλες, μάλιστα για την εποχή αυτή. Οι τουαλέτες, αυτές φτιάχτηκαν τελικά απέναντι ακριβώς από το παλιό τελωνείο και τις ονόμασαν τότε δικαίως και ανακουφιστήρια. Περιττό, να πω ότι όταν λειτούργησαν, το τι κόσμος πέρασε από το μαγαζί του πατέρα μου να του εκφράσει τις ευχαριστίες του δε λέγετε.
Τώρα θα επανέρθω στο κυρίως «πιάτο», που είναι το λιμάνι. Σημειώνω ότι αυτά που θα γράψω, δεν είναι απόρροια ειδικών γνώσεων, που απαιτούνται για τέτοια θέματα, τις οποίες δεν κατέχω, αλλά θα τα αναφέρω μόνο ως εμπειρίες της 80ης σκληρής βιοπάλης μου, στην ελεύθερη αγορά.
Το κίνητρο, για τις προτάσεις μου αυτές, ήταν δύο δημοσιεύματα εφημερίδων, τα οποία διάβασα στο διαδίκτυο και τα οποία ήχησαν σαν καμπάνες στα αυτιά μου, γιατί επαλήθευαν τις ουτοπίες τις οποίες νόμιζα ότι είχα. Έναυσμα επίσης, για τις προτάσεις μου, πήρα από διάφορα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, ειδικευμένων φίλων μου, που έχουν κάνει εμπεριστατωμένες μελέτες, σχετικά με την εκβάθυνση του λιμανιού, με τον τρόπο που γίνεται, το χρόνο που θα διαρκέσει, το μέγεθος της εκβαθύνσεως κ.α. Οι προαναφερθείσες δημοσιεύσεις, επέδρασαν στον εγκέφαλό μου (σκληρό δίσκο του μυαλού μου), ως εναρκτήριο ερέθισμα για να σκεφτώ μια συνολική –κατ εμέ- αντιμετώπιση του θέματος.
Οι προτάσεις μου, δεν αφορούν μόνο την εκβάθυνση το λιμανιού, αλλά αφορούν γενικά την αξιοποίηση και την προβολή της ευρύτερης περιοχής του Δήμου Ναυπλιέων, καθώς και όμορων δήμων.