Καλησπέρα σας
Σήμερα θα ξεκινήσω την αφήγησή μου, με μία εικόνα που βλέπω από το σπίτι μου (συγκεκριμένα το λιμάνι και το Μπούρτζι του Ναυπλίου), 91 χρόνια τώρα. Κλείνοντας τα μάτια μου, βλέπω το ίδιο έργο σε εξέλιξη από το 1936, όταν εγώ ήμουν 8 χρονών περίπου, έως τώρα. Το έργο αυτό λέγεται εκβάθυνση του λιμανιού.
Τότε, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, έβλεπα ένα τεράστιο πλεούμενο (έτσι φάνταζε στα παιδικά μου μάτια), με κάτι τεράστιες «κουτσούμπες» σαν αυτές που βγάζουν το νερό από τα πηγάδια, αλλά πολύ πιο μεγάλες και -όπως άκουγα τους μεγαλύτερους μου να λένε- προέκτεινε το αυλάκι από το φάρο, μέχρι το Π. Αυτό γινόταν, για να μπορεί να πλευρίζει ένα μικρό επιβατηγό σκάφος, που είχε το όνομα ΜΟΣΧΑΝΘΗ, το λιμάνι για να αποβιβάζει εμπορεύματα και πλήθος. Η εταιρεία που είχε αναλάβει τότε την εκβάθυνση του λιμένος –από ότι θυμάμαι- λεγόταν ΕΘΡΑ, έτσι έγραφε στο πλάι αυτό το μεγαθήριο που έβλεπα. Το έργο αυτό κρίθηκε αναγκαίο να γίνει (όπως άκουγα από συζητήσεις των μεγάλων, στο μαγαζί του πατέρα μου, που ήταν και πρόεδρος του λιμενικού ταμείο τότε), γιατί; Γιατί, η επικοινωνία του Ναυπλίου, -κυρίως τα εμπορεύματα- αλλά και των όμορων νομών, γινόταν είτε μέσω του σιδηροδρόμου είτε με το πλοίο της γραμμής, που προανέφερα. Όσο για το οδικό δίκτυο; και τα ελάχιστα αυτοκίνητα (κυρίως φορτηγά), καλύτερα να μην γράψω σε τι κατάσταση ήταν. Το θέαμα που αντίκριζα πάντως ήταν γραφικό, όταν το απόγευμα ερχόταν το ΜΟΣΧΑΝΘΗ, σφυρίζοντας και σταματούσε στο μέσω του λιμένος και τους λεμβούχους, να σπεύδουν σαν μελίσσι, να δένει ο ένας πίσω από τον άλλο, στη σκάλα του πλοίου, για να βγάλουν τους επιβάτες και εν συνεχεία τα εμπορεύματα. Με το αζημίωτο βέβαια. Αυτό το «αζημίωτο» ήρθε μετά από ατέρμονες συζητήσεις, μεταξύ του προέδρου του λιμενικού ταμείου, των αρχών της πόλεως και των λεμβούχων, όπου και βρέθηκε η χρυσή τομή. Αυτή ήταν, μαζί με το εισιτήριο, να πληρώνεται και ένα ποσό επιπλέον, για το ταμείο των λεμβούχων.
Εδώ να αναφέρω ότι όταν είχε νηνεμία, ήταν όλα καλά. Όταν όμως επικρατούσαν άνεμοι, οι βάρκες που προσέγγιζαν το ΜΟΣΧΑΝΘΗ, χοροπηδούσαν και τότε είχαν γίνει πολλά παρατράγουδα, με…… μπάνιο θέλοντας μη θέλοντας. Κατά την επιβίβαση, πολλές φορές, είχαν πέσει ακόμη και επιβάτες στη θάλασσα, ευτυχώς χωρίς θύματα.
Το ταξίδι στον Πειραιά και αντίθετα, δεν μπορώ να πω ότι ήταν και από τα πιο ασφαλή. Υπήρχε ένα σημείο, που τότε το έλεγαν οι ναυτικοί στη γλώσσα τους «ΤΣΕΛΕΒΙΝΙΑ», (ακριβώς δεν ξέρω σε ποιο σημείο ήταν) που αν είχε κακοκαιρία τα πράγματα ήταν…… ζόρικα. Εκεί λοιπόν υπήρξε και μια απώλεια σκάφους – δεν θυμάμαι, πριν ή μετά το ΜΟΣΧΑΝΘΗ- με πολλά θύματα, μεταξύ των οποίων ένα βιομήχανος της εποχής εκείνης, που είχε το εργοστάσιό του, επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, πίσω από το πάρκο του Καποδίστρια, προς την ενδεκάτη, εκεί που ήταν μετέπειτα το σινεμά του Χουντάλα, ονόματι ΠΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ –αν θυμάμαι καλά –.
Η εκβάθυνση του λιμανιού, όταν ολοκληρωθεί, και μπορούν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια να πλευρίζουν στο λιμάνι και να μπορούν να κατέβουν το 100% των επισκεπτών και το πλήρωμα στο Ναύπλιο (τώρα όπως ξέρουμε ένα μικρό μέρος επισκεπτών κατεβαίνουν), θα έχει τεράστιο οικονομικό όφελος. Σε νέο, εκτενές αφήγημα μου, θα αναφερθώ, με στοιχεία και ντοκουμέντα, που έχω από στενότατο συγγενή μου, συγκεκριμένα από τον ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ Π. ΣΑΛΕΣΙΩΤΗ, απόμαχο καπετάνιο πλέον, σε τεράστια κρουαζιερόπλοια κατά την σταδιοδρομία του, πάνω σε αυτό το όφελος. Τέλος στο προσεχές αφήγημα μου, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και εγώ, αν και μη ειδικός, αλλά καθαρά εμπειρικά, λόγω της ενενηντάχρονης πορείας μου στη βιοπάλη του ιδιωτικού τομέα και στην ελεύθερη οικονομία το μέγεθος του πλούτου που θα επιφέρει η διάνοιξη αυτή.
Εύχομαι –όταν τελειώσει η εκβάθυνση που γίνεται και σήμερα- να είμαι ακόμη εδώ!!!!! να αντικρίζω την ίδια εικόνα και να γίνει το όνειρο πραγματικότητα!!!!! Να μπαίνουν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια επιτελούς στο λιμάνι!!!

Καληνύχτα σας
Εις το επανιδείν
ΛΟΥΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ