23 Νοεμβρίου 2016 ·

Όλο και κάτι παρεμβάλετε και δεν μας αφήνει να τελειώσουμε το θέμα που έχουμε αφήσει στη μέση με το Μπούρτζι και τα κέρινα ομοιότητα. Τι να κάνουμε; Η αμεσότητα των γεγονότων έχει προτεραιότητα. Για αυτό και σήμερα θα αφήσουμε το ημιτελές σενάριο της φαντασίας μου και θα ασχοληθούμε με κάτι πιο επίκαιρο. Αυτό είναι η έκθεση που έκανε ο συμπολίτης μας πλέον και πολύ αγαπητός φίλος, ΚΩΝ. ΔΗΜΟΥΛΗΣ. Συμπολίτης μας μεν (εδώ γεννήθηκε) αλλά δεν ξεχνά να τονίζει την εξ΄ Αρκαδίας προέλευση της οικογενείας του και έχει σχέση με ένα περιστατικό που θα αφηγηθώ παρακάτω.
Την έκθεση αυτή δεν μπόρεσα να επισκεφθώ κατά τα εγκαίνια της για λόγους…… ανωτέρας βίας (υγείας). Είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, θριαμβευτικά σχόλια και επαίνους και κατόρθωσα να την επισκεφθώ, (αν και είχα πάρει μια γεύση από αυτά που είχε εκθέσει στον επαγγελματικό του χώρο). Αλλά όταν κατόρθωσα όπως είπα να πάω, έμεινα εκστασιασμένος, από τον πλούτο της έκθεσης (ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, κ.λ.π.). Βέβαια δεν είμαι ειδικός σε αυτά, αλλά έμεινα άφωνος από το πολυσύνθετο πηγαίο ταλέντο του τονίζω, αυτοδίδακτου αυτού καλλιτέχνη, σε μια τόσο μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων. Τοις είδε, ποιο ταλέντο είχε στο DNA του από το παρελθόν, το οποίο και εκδηλώθηκε στο πρόσωπο του. Ζωγραφική, γλυπτική σε μάρμαρο, σε ξύλο, αλλά και έμπνευση σε μεγάλη γκάμα εκθεμάτων. Επαναλαμβάνω δεν είμαι ειδικός, αλλά η ωραιότητα, αγγίζει και τους πλέον αδαείς. Δεν πιστεύω να αποτελώ εξαίρεση εγώ. Μετά από την περιήγησή μου στην έκθεση, έφυγα κατενθουσιασμένος από αυτά που είδα, αφού πρώτα συνεχάρη τον καλλιτέχνη. Στάθηκα στο προαύλιο και αναλογίστηκα, τι δαιμόνιους και τι πηγαία δημιουργικά ταλέντα, κρύβει αυτός ο πολύπαθος λαός μας, μια αφορμή θέλουν να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους. αλλά… αλλά έμεινα με το αλλά γιατί απάντηση δεν μπόρεσα να δώσω.
Αυτά που ανάφερα παραπάνω, τα αναφέρω για να σας γράψω πιο κάτω ένα περιστατικό που έλαβε χώρα προ 90 ετών, και μου διηγήθηκε ο δημιουργός της έκθεσης ΚΩΝ. ΔΗΜΟΥΛΗΣ, για το οποίο θα βγάλετε εσείς τα συμπεράσματα σας, (γιατί για εμένα εξακολουθεί να είναι και σήμερα επίκαιρο και πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για τα σημερινά μας χάλια).
Όπως ανέφερα και στην αρχή, ο Κ. ΔΗΜΟΥΛΗΣ παρότι γεννήθηκε στο Ναύπλιο, δεν παύει να τονίζει την Αρκαδική του καταγωγή και μάλιστα από ένα ορεινό χωριό το Ράφτη. Στο προαναφερόμενο χωριό για να πας ξεκινάς από τη ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ περνάς από τη ΖΑΤΟΥΝΑ, όπου……. παραθέριζε κατά την επταετία ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ και φτάνεις στον προορισμό σου. Το χωριουδάκι αυτό προ 90 ετών, ήταν πάμπτωχο, καθότι ορεινό, δύσβατο χωρίς καλλιεργήσιμες εκτάσεις, όπως και όλη η ορεινή Αρκαδία, για αυτό και η μεγαλύτερη μεταναστευτική ροή σε όλο τον κόσμο είναι από την Αρκαδία. «Όποια πέτρα και αν σηκώσεις Αρκά θα βρεις από κάτω, έλεγε ο λαός μας. Παρόλα αυτά ένας προγονός του (συγγενής) είχε κατορθώσει να σπουδάσει και ακολούθως διορίστηκε στο δημόσιο με μύριους κόπους και αγώνες των δικών του. Είχε προσληφθεί ειδικότερα στην υπηρεσία που λέγονταν τότε Τ.Τ.Τ. (Τηλεφωνεία, Τηλεγραφία, Ταχυδρομείο). Τότε το μέσω επικοινωνίας για τα απομονωμένα μέρη αυτά ήταν, -για όσους ήξεραν κολλυβογράμματα- το ταχυδρομείο, αλλά κυρίως η τηλεφωνεία. Πήγαιναν στον σταθμό του τηλεφώνου και έλεγαν στον τηλεφωνητή και αυτός συμπλήρωνε τη διεύθυνση και το κείμενο του τηλεγραφήματος από ένα μπλοκ που είχε παρατυπωμένο. Τώρα γιατί σας λέω τέτοιες λεπτομέρειες; Είναι γιατί έχουν σχέση με τα παρακάτω. Τότε, τακτικά προέκυπτε πρόβλημα, στα καλώδια που συνέδεαν το ένα μέρος με το άλλο, τα οποία ήταν δυο παράλληλες γραμμές και σε περίοδο κακοκαιρίας μπλέκονταν τα καλώδια και σταματούσε η επικοινωνία. Αποφάσισαν τότε να διορίσουν έναν υπάλληλο. Ο οποίος να ελέγχει τις γραμμές, να τις επιδιορθώνει και να αποκαθιστά την επικοινωνία. Ο προαναφερθείς, σκέφτηκε έναν φτωχό συγγενή του κατάλληλο για τη δουλειά αυτή και τον διόρισε. Η εργασία αυτή για τον συγγενή του ήταν «μάνα εξ’ ουρανού». Ο οποίος επιδόθηκε με ζήλο στο έργο του. Για να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που τον διόρισε του έστειλε όπως συνηθίζονταν τότε ένα καλάθι (κόφα) που περιείχε προϊόντα χειροποίητα του χωριού φτιαγμένα από τη γυναίκα του. Όπως χυλοπίτες, μακαρόνια και διάφορα άλλα ζυμαρικά και περίπου 20 αυγά φρέσκα από τις κότες του. Έραψε την καλαθούνα με λινάτσα τα έβαλε στο λεωφορείο και του τα έστειλε στην Αθήνα. Μετά από λίγες ημέρες έλαβε επιστολή από τον παραλήπτη (συγγενή του), ο οποίος αφού τον ευχαριστούσε πολύ για τα δώρα του, λέγοντας του ότι τα «τιμήσαμε δεόντως», εμβρόντητος διαβάζει στο τέλος της επιστολής ότι, τον τιμωρούσε με γενναίο πρόστιμο «δια φθορά κρατικής περιουσίας» και ποιο ήταν το έγκλημα του; Τα αβγά τα είχε τυλίξει για ασφάλεια με είκοσι φύλλα από το μπλοκ, των προς αποστολή τηλεγραφημάτων και όχι με κομμάτια από εφημερίδα ή άλλο υλικό.
Πάντα ταύτα τα καταθέτω, για να αντιληφθείτε πως αντιμετώπιζαν τότε το υλικό του δημοσίου και την κρατική περιουσία, οι δημόσιοι υπάλληλοι του κράτους και πως αντιμετωπίζεται σήμερα και τι όργιο κατασπατάλησης γίνεται. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Λ. ΛΑΜΠΡΟΥ